| | | | | | |
|
گفت دزدی شحنه را کای پادشاه |
|
آنچ کردم بود آن حکم اله |
|
|
گفت شحنه آنچ من هم میکنم |
|
حکم حقست ای دو چشم روشنم |
|
|
از دکانی گر کسی تربی برد |
|
کین ز حکم ایزدست ای با خرد |
|
|
بر سرش کوبی دو سه مشت ای کره |
|
حکم حقست این که اینجا باز نه |
|
|
در یکی تره چو این عذر ای فضول |
|
مینیاید پیش بقالی قبول |
|
|
چون بدین عذر اعتمادی میکنی |
|
بر حوالی اژدهایی میتنی |
|
|
از چنین عذر ای سلیم نانبیل |
|
خون و مال و زن همه کردی سبیل |
|
|
هر کسی پس سبلت تو بر کند |
|
عذر آرد خویش را مضطر کند |
|
|
حکم حق گر عذر میشاید ترا |
|
پس بیاموز و بده فتوی مرا |
|
|
که مرا صد آرزو و شهوتست |
|
دست من بسته ز بیم و هیبتست |
|
|
پس کرم کن عذر را تعلیم ده |
|
برگشا از دست و پای من گره |
|
|
اختیاری کردهای تو پیشهای |
|
که اختیاری دارم و اندیشهای |
|
|
ورنه چون بگزیدهای آن پیشه را |
|
از میان پیشهها ای کدخدا |
|
|
چونک آید نوبت نفس و هوا |
|
بیست مرده اختیار آید ترا |
|
|
چون برد یک حبه از تو یار سود |
|
اختیار جنگ در جانت گشود |
|
|
چون بیاید نوبت شکر نعم |
|
اختیارت نیست وز سنگی تو کم |
|
|
دوزخت را عذر این باشد یقین |
|
که اندرین سوزش مرا معذور بین |
|
|
کس بدین حجت چو معذورت نداشت |
|
وز کف جلاد این دورت نداشت |
|
|
پس بدین داور جهان منظوم شد |
|
حال آن عالم همت معلوم شد |
|