| | | | | | |
|
گفت پیغامبر که نفحتهای حق |
|
اندرین ایام میآرد سبق |
|
|
گوش و هش دارید این اوقات را |
|
در ربایید این چنین نفحات را |
|
|
نفحه آمد مر شما را دید و رفت |
|
هر که را میخواست جان بخشید و رفت |
|
|
نفحهی دیگر رسید آگاه باش |
|
تا ازین هم وانمانی خواجهتاش |
|
|
جان آتش یافت زو آتش کشی |
|
جان مرده یافت از وی جنبشی |
|
|
جان ناری یافت از وی انطفا |
|
مرده پوشید از بقای او قبا |
|
|
تازگی و جنبش طوبیست این |
|
همچو جنبشهای حیوان نیست این |
|
|
گر در افتد در زمین و آسمان |
|
زهرههاشان آب گردد در زمان |
|
|
خود ز بیم این دم بیمنتها |
|
باز خوان فابین ان یحملنها |
|
|
ورنه خود اشفقن منها چون بدی |
|
گرنه از بیمش دل که خون شدی |
|
|
دوش دیگر لون این میداد دست |
|
لقمهی چندی درآمد ره ببست |
|
|
بهر لقمه گشته لقمانی گرو |
|
وقت لقمانست ای لقمه برو |
|
|
از هوای لقمهی این خارخار |
|
از کف لقمان همی جویید خار |
|
|
در کف او خار و سایهش نیز نیست |
|
لیکتان از حرص آن تمییز نیست |
|
|
خار دان آن را که خرما دیدهای |
|
زانک بس نان کور و بس نادیدهای |
|
|
جان لقمان که گلستان خداست |
|
پای جانش خستهی خاری چراست |
|
|
اشتر آمد این وجود خارخوار |
|
مصطفیزادی برین اشتر سوار |
|
|
اشترا تنگ گلی بر پشت تست |
|
کز نسیمش در تو صد گلزار رست |
|
|
میل تو سوی مغیلانست و ریگ |
|
تا چه گل چینی ز خار مردریگ |
|
|
ای بگشته زین طلب از کو بکو |
|
چند گویی کین گلستان کو و کو |
|
|
پیش از آن کین خار پا بیرون کنی |
|
چشم تاریکست جولان چون کنی |
|
|
آدمی کو مینگنجد در جهان |
|
در سر خاری همی گردد نهان |
|
|
مصطفی آمد که سازد همدمی |
|
کلمینی یا حمیرا کلمی |
|
|
ای حمیرا آتش اندر نه تو نعل |
|
تا ز نعل تو شود این کوه لعل |
|
|
این حمیرا لفظ تانیشست و جان |
|
نام تانیثش نهند این تازیان |
|
|
لیک از تانیث جان را باک نیست |
|
روح را با مرد و زن اشراک نیست |
|
|
از منث وز مذکر برترست |
|
این نی آن جانست کز خشک و ترست |
|
|
این نه آن جانست کافزاید ز نان |
|
یا گهی باشد چنین گاهی چنان |
|
|
خوش کنندهست و خوش و عین خوشی |
|
بی خوشی نبود خوشی ای مرتشی |
|
|
چون تو شیرین از شکر باشی بود |
|
کان شکر گاهی ز تو غایب شود |
|
|
چون شکر گردی ز تاثیر وفا |
|
پس شکر کی از شکر باشد جدا |
|
|
عاشق از خود چون غذا یابد رحیق |
|
عقل آنجا گم شود گم ای رفیق |
|
|
عقل جزوی عشق را منکر بود |
|
گرچه بنماید که صاحبسر بود |
|
|
زیرک و داناست اما نیست نیست |
|
تا فرشته لا نشد آهرمنیست |
|
|
او بقول و فعل یار ما بود |
|
چون بحکم حال آیی لا بود |
|
|
لا بود چون او نشد از هست نیست |
|
چونک طوعا لا نشد کرها بسیست |
|
|
جان کمالست و ندای او کمال |
|
مصطفی گویان ارحنا یا بلال |
|
|
ای بلال افراز بانگ سلسلت |
|
زان دمی کاندر دمیدم در دلت |
|
|
زان دمی کادم از آن مدهوش گشت |
|
هوش اهل آسمان بیهوش گشت |
|
|
مصطفی بیخویش شد زان خوب صوت |
|
شد نمازش از شب تعریس فوت |
|
|
سر از آن خواب مبارک بر نداشت |
|
تا نماز صبحدم آمد بچاشت |
|
|
در شب تعریس پیش آن عروس |
|
یافت جان پاک ایشان دستبوس |
|
|
عشق و جان هر دو نهانند و ستیر |
|
گر عروسش خواندهام عیبی مگیر |
|
|
از ملولی یار خامش کردمی |
|
گر همو مهلت بدادی یکدمی |
|
|
لیک میگوید بگو هین عیب نیست |
|
جز تقاضای قضای غیب نیست |
|
|
عیب باشد کو نبیند جز که عیب |
|
عیب کی بیند روان پاک غیب |
|
|
عیب شد نسبت به مخلوق جهول |
|
نی به نسبت با خداوند قبول |
|
|
کفر هم نسبت به خالق حکمتست |
|
چون به ما نسبت کنی کفر آفتست |
|
|
ور یکی عیبی بود با صد حیات |
|
بر مثال چوب باشد در نبات |
|
|
در ترازو هر دو را یکسان کشند |
|
زانک آن هر دو چو جسم و جان خوشند |
|
|
پس بزرگان این نگفتند از گزاف |
|
جسم پاکان عین جان افتاد صاف |
|
|
گفتشان و نفسشان و نقششان |
|
جمله جان مطلق آمد بی نشان |
|
|
جان دشمندارشان جسمست صرف |
|
چون زیاد از نرد او اسمست صرف |
|
|
آن به خاک اندر شد و کل خاک شد |
|
وین نمک اندر شد و کل پاک شد |
|
|
آن نمک کز وی محمد املحست |
|
زان حدیث با نمک او افصحست |
|
|
این نمک باقیست از میراث او |
|
با توند آن وارثان او بجو |
|
|
پیش تو شسته ترا خود پیش کو |
|
پیش هستت جان پیشاندیش کو |
|
|
گر تو خود را پیش و پس داری گمان |
|
بستهی جسمی و محرومی ز جان |
|
|
زیر و بالا پیش و پس وصف تنست |
|
بیجهتها ذات جان روشنست |
|
|
برگشا از نور پاک شه نظر |
|
تا نپنداری تو چون کوتهنظر |
|
|
که همینی در غم و شادی و بس |
|
ای عدم کو مر عدم را پیش و پس |
|
|
روز بارانست میرو تا به شب |
|
نه ازین باران از آن باران رب |
|