| | | | | | |
|
گفت درویشی به درویشی که تو |
|
چون بدیدی حضرت حق را بگو |
|
|
گفت بیچون دیدم اما بهر قال |
|
بازگویم مختصر آن را مثال |
|
|
دیدمش سوی چپ او آذری |
|
سوی دست راست جوی کوثری |
|
|
سوی چپش بس جهانسوز آتشی |
|
سوی دست راستش جوی خوشی |
|
|
سوی آن آتش گروهی برده دست |
|
بهر آن کوثر گروهی شاد و مست |
|
|
لیک لعب بازگونه بود سخت |
|
پیش پای هر شقی و نیکبخت |
|
|
هر که در آتش همی رفت و شرر |
|
از میان آب بر میکرد سر |
|
|
هر که سوی آب میرفت از میان |
|
او در آتش یافت میشد در زمان |
|
|
هر که سوی راست شد و آب زلال |
|
سر ز آتش بر زد از سوی شمال |
|
|
وانک شد سوی شمال آتشین |
|
سر برون میکرد از سوی یمین |
|
|
کم کسی بر سر این مضمر زدی |
|
لاجرم کم کس در آن آتش شدی |
|
|
جز کسی که بر سرش اقبال ریخت |
|
کو رها کرد آب و در آتش گریخت |
|
|
کرده ذوق نقد را معبود خلق |
|
لاجرم زین لعب مغبون بود خلق |
|
|
جوقجوق وصف صف از حرص و شتاب |
|
محترز ز آتش گریزان سوی آب |
|
|
لاجرم ز آتش برآوردند سر |
|
اعتبارالاعتبار ای بیخبر |
|
|
بانگ میزد آتش ای گیجان گول |
|
من نیم آتش منم چشمهی قبول |
|
|
چشمبندی کردهاند ای بینظر |
|
در من آی و هیچ مگریز از شرر |
|
|
ای خلیل اینجا شرار و دود نیست |
|
جز که سحر و خدعهی نمرود نیست |
|
|
چون خلیل حق اگر فرزانهای |
|
آتش آب تست و تو پروانهای |
|
|
جان پروانه همیدارد ندا |
|
کای دریغا صد هزارم پر بدی |
|
|
تا همی سوزید ز آتش بیامان |
|
کوری چشم و دل نامحرمان |
|
|
بر من آرد رحم جاهل از خری |
|
من برو رحم آرم از بینشوری |
|
|
خاصه این آتش که جان آبهاست |
|
کار پروانه به عکس کار ماست |
|
|
او ببینند نور و در ناری رود |
|
دل ببیند نار و در نوری شود |
|
|
این چنین لعب آمد از رب جلیل |
|
تا ببینی کیست از آل خلیل |
|
|
آتشی را شکل آبی دادهاند |
|
واندر آتش چشمهای بگشادهاند |
|
|
ساحری صحن برنجی را به فن |
|
صحن پر کرمی کند در انجمن |
|
|
خانه را او پر ز کزدمها نمود |
|
از دم سحر و خود آن کزدم نبود |
|
|
چونک جادو مینماید صد چنین |
|
چون بود دستان جادوآفرین |
|
|
لاجرم از سحر یزدان قرن قرن |
|
اندر افتادند چون زن زیر پهن |
|
|
ساحرانشان بنده بودند و غلام |
|
اندر افتادند چون صعوه به دام |
|
|
هین بخوان قرآن ببین سحر حلال |
|
سرنگونی مکرهای کالجبال |
|
|
من نیم فرعون کایم سوی نیل |
|
سوی آتش میروم من چون خلیل |
|
|
نیست آتش هست آن ماء معین |
|
وآن دگر از مکر آب آتشین |
|
|
پس نکو گفت آن رسول خوشجواز |
|
ذرهای عقلت به از صوم و نماز |
|
|
زانک عقلت جوهرست این دو عرض |
|
این دو در تکمیل آن شد مفترض |
|
|
تا جلا باشد مر آن آیینه را |
|
که صفا آید ز طاعت سینه را |
|
|
لیک گر آیینه از بن فاسدست |
|
صیقل او را دیر باز آرد به دست |
|
|
وان گزین آیینه که خوش مغرس است |
|
اندکی صیقل گری آن را بس است |
|