| | | | | | |
|
روبه اندر حیله پای خود فشرد |
|
ریش خر بگرفت و آن خر را ببرد |
|
|
مطرب آن خانقه کو تا که تفت |
|
دف زند که خر برفت و خر برفت |
|
|
چونک خرگوشی برد شیری به چاه |
|
چون نیارد روبهی خر تا گیاه |
|
|
گوش را بر بند و افسونها مخور |
|
جز فسون آن ولی دادگر |
|
|
آن فسون خوشتر از حلوای او |
|
آنک صد حلواست خاک پای او |
|
|
خنبهای خسروانی پر ز می |
|
مایه برده از می لبهای وی |
|
|
عاشق می باشد آن جان بعید |
|
کو می لبهای لعلش را ندید |
|
|
آب شیرین چون نبیند مرغ کور |
|
چون نگردد گرد چشمهی آب شور |
|
|
موسی جان سینه را سینا کند |
|
طوطیان کور را بینا کند |
|
|
خسرو شیرین جان نوبت زدست |
|
لاجرم در شهر قند ارزان شدست |
|
|
یوسفان غیب لشکر میکشند |
|
تنگهای قند و شکر میکشند |
|
|
اشتران مصر را رو سوی ما |
|
بشنوید ای طوطیان بانگ درا |
|
|
شهر ما فردا پر از شکر شود |
|
شکر ارزانست ارزانتر شود |
|
|
در شکر غلطید ای حلواییان |
|
همچو طوطی کوری صفراییان |
|
|
نیشکر کوبید کار اینست و بس |
|
جان بر افشانید یار اینست و بس |
|
|
نقل بر نقلست و می بر می هلا |
|
بر مناره رو بزن بانگ صلا |
|
|
سرکهی نه ساله شیرین میشود |
|
سنگ و مرمر لعل و زرین میشود |
|
|
آفتاب اندر فلک دستکزنان |
|
ذرهها چون عاشقان بازیکنان |
|
|
چشمها مخمور شد از سبزهزار |
|
گل شکوفه میکند بر شاخسار |
|
|
چشم دولت سحر مطلق میکند |
|
روح شد منصور انا الحق میزند |
|
|
گر خری را میبرد روبه ز سر |
|
گو ببر تو خر مباش و غم مخور |
|