| | | | | | |
|
گفت اسرافیل را یزدان ما |
|
که برو زان خاک پر کن کف بیا |
|
|
آمد اسرافیل هم سوی زمین |
|
باز آغازید خاکستان حنین |
|
|
کای فرشتهی صور و ای بحر حیات |
|
که ز دمهای تو جان یابد موات |
|
|
در دمی از صور یک بانگ عظیم |
|
پر شود محشر خلایق از رمیم |
|
|
در دمی در صور گویی الصلا |
|
برجهید ای کشتگان کربلا |
|
|
ای هلاکت دیدگان از تیغ مرگ |
|
برزنید از خاک سر چون شاخ و برگ |
|
|
رحمت تو وآن دم گیرای تو |
|
پر شود این عالم از احیای تو |
|
|
تو فرشتهی رحمتی رحمت نما |
|
حامل عرشی و قبلهی دادها |
|
|
عرش معدن گاه داد و معدلت |
|
چار جو در زیر او پر مغفرت |
|
|
جوی شیر و جوی شهد جاودان |
|
جوی خمر و دجلهی آب روان |
|
|
پس ز عرش اندر بهشتستان رود |
|
در جهان هم چیزکی ظاهر شود |
|
|
گرچه آلودهست اینجا آن چهار |
|
از چه از زهر فنا و ناگوار |
|
|
جرعهای بر خاک تیره ریختند |
|
زان چهار و فتنهای انگیختند |
|
|
تا بجویند اصل آن را این خسان |
|
خود برین قانع شدند این ناکسان |
|
|
شیر داد و پرورش اطفال را |
|
چشمه کرده سینهی هر زال را |
|
|
خمر دفع غصه و اندیشه را |
|
چشمه کرده از عنب در اجترا |
|
|
انگبین داروی تن رنجور را |
|
چشمه کرده باطن زنبور را |
|
|
آب دادی عام اصل و فرع را |
|
از برای طهر و بهر کرع را |
|
|
تا ازینها پی بری سوی اصول |
|
تو برین قانع شدی ای بوالفضول |
|
|
بشنو اکنون ماجرای خاک را |
|
که چه میگوید فسون محراک را |
|
|
پیش اسرافیلگشته او عبوس |
|
میکند صد گونه شکل و چاپلوس |
|
|
که بحق ذات پاک ذوالجلال |
|
که مدار این قهر را بر من حلال |
|
|
من ازین تقلیب بویی میبرم |
|
بدگمانی میدود اندر سرم |
|
|
تو فرشتهی رحمتی رحمت نما |
|
زانک مرغی را نیازارد هما |
|
|
ای شفا و رحمت اصحاب درد |
|
تو همان کن کان دو نیکوکار کرد |
|
|
زود اسرافیل باز آمد به شاه |
|
گفت عذر و ماجرا نزد اله |
|
|
کز برون فرمان بدادی که بگیر |
|
عکس آن الهام دادی در ضمیر |
|
|
امر کردی در گرفتن سوی گوش |
|
نهی کردی از قساوت سوی هوش |
|
|
سبق رحمت گشت غالب بر غضب |
|
ای بدیع افعال و نیکوکار رب |
|