| | | | | | |
|
آن ایاز از زیرکی انگیخته |
|
پوستین و چارقش آویخته |
|
|
میرود هر روز در حجرهی خلا |
|
چارقت اینست منگر درعلا |
|
|
شاه را گفتند او را حجرهایست |
|
اندر آنجا زر و سیم و خمرهایست |
|
|
راه میندهد کسی را اندرو |
|
بسته میدارد همیشه آن در او |
|
|
شاه فرمود ای عجب آن بنده را |
|
چیست خود پنهان و پوشیده ز ما |
|
|
پس اشارت کرد میری را که رو |
|
نیمشب بگشای و اندر حجره شو |
|
|
هر چه یابی مر ترا یغماش کن |
|
سر او را بر ندیمان فاش کن |
|
|
با چنین اکرام و لطف بیعدد |
|
از لیمی سیم و زر پنهان کند |
|
|
مینماید او وفا و عشق و جوش |
|
وانگه او گندمنمای جوفروش |
|
|
هر که اندر عشق یابد زندگی |
|
کفر باشد پیش او جز بندگی |
|
|
نیمشب آن میر با سی معتمد |
|
در گشاد حجرهی او رای زد |
|
|
مشعله بر کرده چندین پهلوان |
|
جانب حجره روانه شادمان |
|
|
که امر سلطانست بر حجره زنیم |
|
هر یکی همیان زر در کش کنیم |
|
|
آن یکی میگفت هی چه جای زر |
|
از عقیق و لعل گوی و از گهر |
|
|
خاص خاص مخزن سلطان ویست |
|
بلک اکنون شاه را خود جان ویست |
|
|
چه محل دارد به پیش این عشیق |
|
لعل و یاقوت و زمرد یا عقیق |
|
|
شاه را بر وی نبودی بد گمان |
|
تسخری میکرد بهر امتحان |
|
|
پاک میدانستش از هر غش و غل |
|
باز از وهمش همیلرزید دل |
|
|
که مبادا کین بود خسته شود |
|
من نخواهم که برو خجلت رود |
|
|
این نکردست او و گر کرد او رواست |
|
هر چه خواهد گو بکن محبوب ماست |
|
|
هر چه محبوبم کند من کردهام |
|
او منم من او چه گر در پردهام |
|
|
باز گفتی دور از آن خو و خصال |
|
این چنین تخلیط ژاژست و خیال |
|
|
از ایاز این خود محالست و بعید |
|
کو یکی دریاست قعرش ناپدید |
|
|
هفت دریا اندرو یک قطرهای |
|
جملهی هستی ز موجش چکرهای |
|
|
جمله پاکیها از آن دریا برند |
|
قطرههااش یک به یک میناگرند |
|
|
شاه شاهانست و بلک شاهساز |
|
وز برای چشم بد نامش ایاز |
|
|
چشمهای نیک هم بر وی به دست |
|
از ره غیرت که حسنش بیحدست |
|
|
یک دهان خواهم به پهنای فلک |
|
تا بگویم وصف آن رشک ملک |
|
|
ور دهان یابم چنین و صد چنین |
|
تنگ آید در فغان این حنین |
|
|
این قدر گر هم نگویم ای سند |
|
شیشهی دل از ضعیفی بشکند |
|
|
شیشهی دل را چو نازک دیدهام |
|
بهر تسکین بس قبا بدریدهام |
|
|
من سر هر ماه سه روز ای صنم |
|
بیگمان باید که دیوانه شوم |
|
|
هین که امروز اول سه روزه است |
|
روز پیروزست نه پیروزه است |
|
|
هر دلی که اندر غم شه میبود |
|
دم به دم او را سر مه میبود |
|
|
قصهی محمود و اوصاف ایاز |
|
چون شدم دیوانه رفت اکنون ز ساز |
|