| | | | | | |
|
یک شب اعرابی زنی مر شوی را |
|
گفت و از حد برد گفت و گوی را |
|
|
کین همه فقر و جفا ما میکشیم |
|
جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم |
|
|
نانمان نه نان خورشمان درد و رشک |
|
کوزهمان نه آبمان از دیده اشک |
|
|
جامهی ما روز تاب آفتاب |
|
شب نهالین و لحاف از ماهتاب |
|
|
قرص مه را قرص نان پنداشته |
|
دست سوی آسمان برداشته |
|
|
ننگ درویشان ز درویشی ما |
|
روز شب از روزی اندیشی ما |
|
|
خویش و بیگانه شده از ما رمان |
|
بر مثال سامری از مردمان |
|
|
گر بخواهم از کسی یک مشت نسک |
|
مر مرا گوید خمش کن مرگ و جسک |
|
|
مر عرب را فخر غزوست و عطا |
|
در عرب تو همچو اندر خط خطا |
|
|
چه غزا ما بیغزا خود کشتهایم |
|
ما به تیغ فقر بی سر گشتهایم |
|
|
چه عطا ما بر گدایی میتنیم |
|
مر مگس را در هوا رگ میزنیم |
|
|
گر کسی مهمان رسد گر من منم |
|
شب بخسپد دلقش از تن بر کنم |
|