| | | | | | |
|
پیش از عثمان یکی نساخ بود |
|
کو به نسخ وحی جدی مینمود |
|
|
چون نبی از وحی فرمودی سبق |
|
او همان را وا نبشتی بر ورق |
|
|
پرتو آن وحی بر وی تافتی |
|
او درون خویش حکمت یافتی |
|
|
عین آن حکمت بفرمودی رسول |
|
زین قدر گمراه شد آن بوالفضول |
|
|
کانچ میگوید رسول مستنیر |
|
مر مرا هست آن حقیقت در ضمیر |
|
|
پرتو اندیشهاش زد بر رسول |
|
قهر حق آورد بر جانش نزول |
|
|
هم ز نساخی بر آمد هم ز دین |
|
شد عدو مصطفی و دین بکین |
|
|
مصطفی فرمود کای گبر عنود |
|
چون سیه گشتی اگر نور از تو بود |
|
|
گر تو ینبوع الهی بودیی |
|
این چنین آب سیه نگشودیی |
|
|
تا که ناموسش به پیش این و آن |
|
نشکند بر بست این او را دهان |
|
|
اندرون میسوختش هم زین سبب |
|
توبه کردن مینیارست این عجب |
|
|
آه میکرد و نبودش آه سود |
|
چون در آمد تیغ و سر را در ربود |
|
|
کرده حق ناموس را صد من حدید |
|
ای بسا بسته به بند ناپدید |
|
|
کبر و کفر آن سان ببست آن راه را |
|
که نیارد کرد ظاهر آه را |
|
|
گفت اغلالا فهم به مقمحون |
|
نیست آن اغلال بر ما از برون |
|
|
خلفهم سدا فاغشیناهم |
|
مینبیند بند را پیش و پس او |
|
|
رنگ صحرا دارد آن سدی که خاست |
|
او نمیداند که آن سد قضاست |
|
|
شاهد تو سد روی شاهدست |
|
مرشد تو سد گفت مرشدست |
|
|
ای بسا کفار را سودای دین |
|
بندشان ناموس و کبر آن و این |
|
|
بند پنهان لیک از آهن بتر |
|
بند آهن را کند پاره تبر |
|
|
بند آهن را توان کردن جدا |
|
بند غیبی را نداند کس دوا |
|
|
مرد را زنبور اگر نیشی زند |
|
طبع او آن لحظه بر دفعی تند |
|
|
زخم نیش اما چو از هستی تست |
|
غم قوی باشد نگردد درد سست |
|
|
شرح این از سینه بیرون میجهد |
|
لیک میترسم که نومیدی دهد |
|
|
نی مشو نومید و خود را شاد کن |
|
پیش آن فریادرس فریاد کن |
|
|
کای محب عفو از ما عفو کن |
|
ای طبیب رنج ناسور کهن |
|
|
عکس حکمت آن شقی را یاوه کرد |
|
خود مبین تا بر نیارد از تو گرد |
|
|
ای برادر بر تو حکمت جاریهست |
|
آن ز ابدالست و بر تو عاریهست |
|
|
گرچه در خود خانه نوری یافتست |
|
آن ز همسایهی منور تافتست |
|
|
شکر کن غره مشو بینی مکن |
|
گوش دار و هیچ خودبینی مکن |
|
|
صد دریغ و درد کین عاریتی |
|
امتان را دور کرد از امتی |
|
|
من غلام آن که او در هر رباط |
|
خویش را واصل نداند بر سماط |
|
|
بس رباطی که بباید ترک کرد |
|
تا به مسکن در رسد یک روز مرد |
|
|
گرچه آهن سرخ شد او سرخ نیست |
|
پرتو عاریت آتشزنیست |
|
|
گر شود پر نور روزن یا سرا |
|
تو مدان روشن مگر خورشید را |
|
|
هر در و دیوار گوید روشنم |
|
پرتو غیری ندارم این منم |
|
|
پس بگوید آفتاب ای نارشید |
|
چونک من غارب شوم آید پدید |
|
|
سبزهها گویند ما سبز از خودیم |
|
شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم |
|
|
فصل تابستان بگوید ای امم |
|
خویش را بینید چون من بگذرم |
|
|
تن همینازد به خوبی و جمال |
|
روح پنهان کرده فر و پر و بال |
|
|
گویدش ای مزبله تو کیستی |
|
یک دو روز از پرتو من زیستی |
|
|
غنج و نازت مینگنجد در جهان |
|
باش تا که من شوم از تو جهان |
|
|
گرمدارانت ترا گوری کنند |
|
طعمهی ماران و مورانت کنند |
|
|
بینی از گند تو گیرد آن کسی |
|
کو به پیش تو همیمردی بسی |
|
|
پرتو روحست نطق و چشم و گوش |
|
پرتو آتش بود در آب جوش |
|
|
آنچنانک پرتو جان بر تنست |
|
پرتو ابدال بر جان منست |
|
|
جان جان چو واکشد پا را ز جان |
|
جان چنان گردد که بیجان تن بدان |
|
|
سر از آن رو مینهم من بر زمین |
|
تا گواه من بود در روز دین |
|
|
یوم دین که زلزلت زلزالها |
|
این زمین باشد گواه حالها |
|
|
گو تحدث جهرة اخبارها |
|
در سخن آید زمین و خارهها |
|
|
فلسفی منکر شود در فکر و ظن |
|
گو برو سر را بر آن دیوار زن |
|
|
نطق آب و نطق خاک و نطق گل |
|
هست محسوس حواس اهل دل |
|
|
فلسفی کو منکر حنانه است |
|
از حواس اولیا بیگانه است |
|
|
گوید او که پرتو سودای خلق |
|
بس خیالات آورد در رای خلق |
|
|
بلک عکس آن فساد و کفر او |
|
این خیال منکری را زد برو |
|
|
فلسفی مر دیو را منکر شود |
|
در همان دم سخرهی دیوی بود |
|
|
گر ندیدی دیو را خود را ببین |
|
بی جنون نبود کبودی بر جبین |
|
|
هر که را در دل شک و پیچانیست |
|
در جهان او فلسفی پنهانیست |
|
|
مینماید اعتقاد و گاه گاه |
|
آن رگ فلسف کند رویش سیاه |
|
|
الحذر ای ممنان کان در شماست |
|
در شما بس عالم بیمنتهاست |
|
|
جمله هفتاد و دو ملت در توست |
|
وه که روزی آن بر آرد از تو دست |
|
|
هر که او را برگ آن ایمان بود |
|
همچو برگ از بیم این لرزان بود |
|
|
بر بلیس و دیو زان خندیدهای |
|
که تو خود را نیک مردم دیدهای |
|
|
چون کند جان بازگونه پوستین |
|
چند وا ویلی بر آید ز اهل دین |
|
|
بر دکان هر زرنما خندان شدست |
|
زانک سنگ امتحان پنهان شدست |
|
|
پردهای ستار از ما بر مگیر |
|
باش اندر امتحان ما را مجیر |
|
|
قلب پهلو میزند با زر به شب |
|
انتظار روز میدارد ذهب |
|
|
با زبان حال زر گوید که باش |
|
ای مزور تا بر آید روز فاش |
|
|
صد هزاران سال ابلیس لعین |
|
بود ز ابدال و امیر الممنین |
|
|
پنجه زد با آدم از نازی که داشت |
|
گشت رسوا همچو سرگین وقت چاشت |
|