| | | | | | |
|
گفت معشوقی به عاشق ز امتحان |
|
در صبوحی کای فلان ابن الفلان |
|
|
مر مرا تو دوستتر داری عجب |
|
یا که خود را راست گو یا ذا الکرب |
|
|
گفت من در تو چنان فانی شدم |
|
که پرم از تتو ز ساران تا قدم |
|
|
بر من از هستی من جز نام نیست |
|
در وجودم جز تو ای خوشکام نیست |
|
|
زان سبب فانی شدم من این چنین |
|
همچو سرکه در تو بحر انگبین |
|
|
همچو سنگی کو شود کل لعل ناب |
|
پر شود او از صفات آفتاب |
|
|
وصف آن سنگی نماند اندرو |
|
پر شود از وصف خور او پشت و رو |
|
|
بعد از آن گر دوست دارد خویش را |
|
دوستی خور بود آن ای فتا |
|
|
ور که خود را دوست دارد ای بجان |
|
دوستی خویش باشد بیگمان |
|
|
خواه خود را دوست دارد لعل ناب |
|
خواه تا او دوست دارد آفتاب |
|
|
اندرین دو دوستی خود فرق نیست |
|
هر دو جانب جز ضیای شرق نیست |
|
|
تا نشد او لعل خود را دشمنست |
|
زانک یک من نیست آنجا دو منست |
|
|
زانک ظلمانیست سنگ و روزکور |
|
هست ظلمانی حقیقت ضد نور |
|
|
خویشتن را دوست دارد کافرست |
|
زانک او مناع شمس اکبرست |
|
|
پس نشاید که بگوید سنگ انا |
|
او همه تاریکیست و در فنا |
|
|
گفت فرعونی انا الحق گشت پست |
|
گفت منصوری اناالحق و برست |
|
|
آن انا را لعنة الله در عقب |
|
وین انا را رحمةالله ای محب |
|
|
زانک او سنگ سیه بد این عقیق |
|
آن عدوی نور بود و این عشیق |
|
|
این انا هو بود در سر ای فضول |
|
ز اتحاد نور نه از رای حلول |
|
|
جهد کن تا سنگیت کمتر شود |
|
تا به لعلی سنگ تو انور شود |
|
|
صبر کن اندر جهاد و در عنا |
|
دم به دم میبین بقا اندر فنا |
|
|
وصف سنگی هر زمان کم میشود |
|
وصف لعلی در تو محکم میشود |
|
|
وصف هستی میرود از پیکرت |
|
وصف مستی میفزاید در سرت |
|
|
سمع شو یکبارگی تو گوشوار |
|
تا ز حلقهی لعل یابی گوشوار |
|
|
همچو چه کن خاک میکن گر کسی |
|
زین تن خاکی که در آبی رسی |
|
|
گر رسد جذبهی خدا آب معین |
|
چاه ناکنده بجوشد از زمین |
|
|
کار میکن تو بگوش آن مباش |
|
اندک اندک خاک چه را میتراش |
|
|
هر که رنجی دید گنجی شد پدید |
|
هر که جدی کرد در جدی رسید |
|
|
گفت پیغمبر رکوعست و سجود |
|
بر در حق کوفتن حلقهی وجود |
|
|
حلقهی آن در هر آنکو میزند |
|
بهر او دولت سری بیرون کند |
|