| | | | | | |
|
چند روزی هم بر آن بد بعد از آن |
|
شد پشیمان او از آن جرم گران |
|
|
داد سوگندش کای خورشیدرو |
|
با خلیفه زینچ شد رمزی مگو |
|
|
چون ندید او را خلیفه مست گشت |
|
پس ز بام افتاد او را نیز طشت |
|
|
دید صد چندان که وصفش کرده بود |
|
کی بود خود دیده مانند شنود |
|
|
وصف تصویرست بهر چشم هوش |
|
صورت آن چشم دان نه زان گوش |
|
|
کرد مردی از سخندانی سال |
|
حق و باطل چیست ای نیکو مقال |
|
|
گوش را بگرفت و گفت این باطلست |
|
چشم حقست و یقینش حاصلست |
|
|
آن به نسبت باطل آمد پیش این |
|
نسبتست اغلب سخنها ای امین |
|
|
ز آفتاب ار کرد خفاش احتجاب |
|
نیست محجوب از خیال آفتاب |
|
|
خوف او را خود خیالش میدهد |
|
آن خیالش سوی ظلمت میکشد |
|
|
آن خیال نور میترساندش |
|
بر شب ظلمات میچفساندش |
|
|
از خیال دشمن و تصویر اوست |
|
که تو بر چفسیدهای بر یار و دوست |
|
|
موسیا کشفت لمع بر که فراشت |
|
آن مخیل تاب تحقیقت نداشت |
|
|
هین مشو غره بدانک قابلی |
|
مر خیالش را و زین ره واصلی |
|
|
از خیال حرب نهراسید کس |
|
لا شجاعه قبل حرب این دان و بس |
|
|
بر خیال حرب خیز اندر فکر |
|
میکند چون رستمان صد کر و فر |
|
|
نقش رستم که آن به حمامی بود |
|
قرن حمله فکر هر خامی بود |
|
|
این خیال سمع چون مبصر شود |
|
حیز چه بود رستمی مضطر شود |
|
|
جهد کن کز گوش در چشمت رود |
|
آنچ که آن باطل بدست آن حق شود |
|
|
زان سپس گوشت شود هم طبع چشم |
|
گوهری گردد دو گوش همچو یشم |
|
|
بلک جمله تن چو آیینه شود |
|
جمله چشم و گوهر سینه شود |
|
|
گوش انگیزد خیال و آن خیال |
|
هست دلالهی وصال آن جمال |
|
|
جهد کن تا این خیال افزون شود |
|
تا دلاله رهبر مجنون شود |
|
|
آن خلیفه گول هم یک چند نیز |
|
ریش گاوی کرد خوش با آن کنیز |
|
|
ملک را تو ملک غرب و شرق گیر |
|
چون نمیماند تو آن را برق گیر |
|
|
مملکت کان مینماند جاودان |
|
ای دلت خفته تو آن را خواب دان |
|
|
تا چه خواهی کرد آن باد و بروت |
|
که بگیرد همچو جلادی گلوت |
|
|
هم درین عالم بدان که مامنیست |
|
از منافق کم شنو کو گفت نیست |
|