| | | | | | |
|
آن عرابی از بیابان بعید |
|
بر در دار الخلافه چون رسید |
|
|
پس نقیبان پیش او باز آمدند |
|
بس گلاب لطف بر جیبش زدند |
|
|
حاجت او فهمشان شد بی مقال |
|
کار ایشان بد عطا پیش از سوال |
|
|
پس بدو گفتند یا وجه العرب |
|
از کجایی چونی از راه و تعب |
|
|
گفت وجهم گر مرا وجهی دهید |
|
بی وجوهم چون پس پشتم نهید |
|
|
ای که در روتان نشان مهتری |
|
فرتان خوشتر ز زر جعفری |
|
|
ای که یک دیدارتان دیدارها |
|
ای نثار دینتان دینارها |
|
|
ای همه ینظر بنور الله شده |
|
بهر بخشش از بر شه آمده |
|
|
تا زنید آن کیمیاهای نظر |
|
بر سر مسهای اشخاص بشر |
|
|
من غریبم از بیابان آمدم |
|
بر امید لطف سلطان آمدم |
|
|
بوی لطف او بیابانها گرفت |
|
ذرههای ریگ هم جانها گرفت |
|
|
تا بدین جا بهر دینار آمدم |
|
چون رسیدم مست دیدار آمدم |
|
|
بهر نان شخصی سوی نانبا دوید |
|
داد جان چون حسن نانبا را بدید |
|
|
بهر فرجه شد یکی تا گلستان |
|
فرجهی او شد جمال باغبان |
|
|
همچو اعرابی که آب از چه کشید |
|
آب حیوان از رخ یوسف چشید |
|
|
رفت موسی کتش آرد او بدست |
|
آتشی دید او که از آتش برست |
|
|
جست عیسی تا رهد از دشمنان |
|
بردش آن جستن به چارم آسمان |
|
|
دام آدم خوشهی گندم شده |
|
تا وجودش خوشهی مردم شده |
|
|
باز آید سوی دام از بهر خور |
|
ساعد شه یابد و اقبال و فر |
|
|
طفل شد مکتب پی کسب هنر |
|
بر امید مرغ با لطف پدر |
|
|
پس ز مکتب آن یکی صدری شده |
|
ماهگانه داده و بدری شده |
|
|
آمده عباس حرب از بهر کین |
|
بهر قمع احمد و استیز دین |
|
|
گشته دین را تا قیامت پشت و رو |
|
در خلافت او و فرزندان او |
|
|
من برین در طالب چیز آمدم |
|
صدر گشتم چون به دهلیز آمدم |
|
|
آب آوردم به تحفه بهر نان |
|
بوی نانم برد تا صدر جنان |
|
|
نان برون راند آدمی را از بهشت |
|
نان مرا اندر بهشتی در سرشت |
|
|
رستم از آب و ز نان همچون ملک |
|
بیغرض گردم برین در چون فلک |
|
|
بیغرض نبود بگردش در جهان |
|
غیر جسم و غیر جان عاشقان |
|