| | | | | | |
|
شمع بگریست گه سوز و گداز |
|
کاز چه پروانه ز من بیخبر است |
|
|
بسوی من نگذشت، آنکه همی |
|
سوی هر برزن و کویش گذر است |
|
|
بسرش، فکر دو صد سودا بود |
|
عاشق آنست که بی پا و سر است |
|
|
گفت پروانهی پر سوختهای |
|
که ترا چشم، بایوان و در است |
|
|
من بپای تو فکندم دل و جان |
|
روزم از روز تو، صد ره بتر است |
|
|
پر خود سوختم و دم نزدم |
|
گر چه پیرایهی پروانه، پر است |
|
|
کس ندانست که من میسوزم |
|
سوختن، هیچ نگفتن، هنر است |
|
|
آتش ما ز کجا خواهی دید |
|
تو که بر آتش خویشت نظر است |
|
|
به شرار تو، چه آب افشاند |
|
آنکه سر تا قدم، اندر شرر است |
|
|
با تو میسوزم و میگردم خاک |
|
دگر از من، چه امید دگر است |
|
|
پر پروانه ز یک شعله بسوخت |
|
مهلت شمع ز شب تا سحر است |
|
|
سوی مرگ، از تو بسی پیشترم |
|
هر نفس، آتش من بیشتر است |
|
|
خویشتن دیدن و از خود گفتن |
|
صفت مردم کوته نظر است |
|