| | | | | | |
|
چو رنگ از رخ روز، پرواز کرد |
|
شباویز، نالیدن آغاز کرد |
|
|
بساط سپیدی، تباهی گرفت |
|
ز مه تا بماهی، سیاهی گرفت |
|
|
ره فتنهی دزد عیار باز |
|
عسس خسته از گشتن و شب دراز |
|
|
نخفته، نه مست و نه هوشیار ماند |
|
نیاسوده گر ماند، بیمار ماند |
|
|
پرستار را ناگهان خواب برد |
|
هماندم که او خفت، رنجور مرد |
|
|
جهان چون دل بت پرستان، سیاه |
|
مه از دیده پنهان و در راه، چاه |
|
|
بخفتند مرغان باغ و قفس |
|
شباویز افسانه میگفت و بس |
|
|
نمیکرد دیوانه دیگر خروش |
|
نمیید آواز دیگر به گوش |
|
|
بجز ریزش سیل از کوهسار |
|
بجز گریهی کودک شیرخوار |
|
|
برون آمد از کنج مطبخ، عجوز |
|
ز پیری بزحمت، ز سرما بسوز |
|
|
شکایت کنان، گه ز سر، گه ز پشت |
|
چراغی که در دست خود داشت کشت |
|
|
بگسترد چون جامه از بهر خواب |
|
سبوئی شکست و فرو ریخت آب |
|
|
شنیدم که کوته زمانی نخفت |
|
شکسته گرفت و پراکنده رفت |
|
|
بنالید از نالهی مرغ شب |
|
که شب نیز فارغ نهایم، ای عجب |
|
|
ندیدیم آسایش از روزگار |
|
گهی بانگ مرغست و گه رنج کار |
|
|
بنرمی چنین داد مرغش جواب |
|
که ای سالیان خفته، یکشب مخواب |
|
|
به سر منزلی کاینقدر خون کنند |
|
در آن، خواب آزادگان چون کنند |
|
|
من از چرخ پیرم چنین تنگدل |
|
که از ضعف پیران نگردد خجل |
|
|
بهر دست فرسوده، کاری دهد |
|
بهر پشت کاهیده، باری نهد |
|
|
بسی رفته، گم گشت ازین راه راست |
|
بسی خفته، چون روز شد، برنخاست |
|
|
عسس کی شود، دزد تیرهروان |
|
تو خود باش این گنج را پاسبان |
|
|
بهرجا برافکندهاند این کمند |
|
چه دیوار کوته، چه بام بلند |
|
|
درین دخمه، هر شب گرفتارهاست |
|
ره و رسمها، رمزها، کارهاست |
|
|
شب، از باغ گم شد گل و خار ماند |
|
خنک، باغبانی که بیدار ماند |
|
|
بخفتن، چرا پیر گردد جوان |
|
برهزن، چرا بگرود کاروان |
|
|
فلک، در نورد و تو در خوابگاه |
|
تو مدهوش و در شبروی مهر و ماه |
|