کلیات سعدی/بوستان/باب اول/شبی دود خلق آتشی برفروخت

حکایت

  شبی دود خلق آتشی برفروخت شنیدم که بغداد نیمی بسوخت  
  یکی شکر گفت اندر آن خاک و دود که دکان ما را گزندی نبود  
  جهاندیده‌ای گفتش ای بوالهوس تو را خود غم خویشتن بود و بس  
  پسندی که شهری بسوزد بنار اگر چه سرایت بود بر کنار  
  بجز سنگدل ناکند معده تنگ چو بیند کسان بر شکم بسته سنگ  
  توانگر خود آن لقمه چون میخورد؟ چو بیند که درویش خون میخورد  
  مگو تندرستست رنجوردار که می‌پیچد از غصه رنجوروار  
  تنکدل[۱] چو یاران بمنزل رسند نخسبد که واماندگان از پسند  
  دل پادشاهان شود بارکش چو بینند در گل خر خارکش  
  اگر در سرای سعادت کسست ز گفتار سعدیش حرفی بسست  
  همینت بسندست اگر بشنوی که گر خار کاری سمن ندروی  

***


  1. سبکدل.