کلیات سعدی/بوستان/باب اول/میان دو بد خواه کوتاه دست

  میان دو بدخواه کوتاهدست نه فرزانگی باشد ایمن نشست  
  که گر هر دو باهم سگالند راز شود دست کوتاه ایشان دراز  
  یکیرا بنیرنگ مشغول دار دگر را برآور ز هستی دمار  
  اگر دشمنی پیش گیرد ستیز بشمشیر تدبیر خونش بریز  
  برو دوستی گیر با دشمنش که زندان شود پیرهن بر تنش  
  چو در لشکر دشمن افتد خلاف تو بگذار شمشیر خود در غلاف  
  چو گرگان پسندند بر هم گزند بر آساید اندر میان گوسفند  
  چو دشمن بدشمن بود[۱] مشتغل تو با دوست بنشین بآرام دل  

***


  1. شود.