کلیات سعدی/بوستان/باب دوم/شنیدم که یک هفته ابن‌السبیل

حکایت

  شنیدم که یکهفته ابن‌السبیل نیامد بمهمانسرای خلیل  
  ز فرخنده خوئی نخوردی بگاه مگر بینوائی درآید ز راه  
  برون رفت و هر جانبی بنگرید بر اطراف وادی نگه کرد و دید  
  بتنها یکی در بیایان چو بید سر و مویش از گرد[۱] پیری سپید  
  بدلداریش مرحبائی بگفت برسم کریمان صلائی بگفت  
  که ای چشمهای مرا مردمک یکی مردمی کن بنان و نمک  
  نعم گفت و برجست و برداشت گام که دانست خلقش، علیه‌السلام  
  رقیبان[۲] مهمانسرای خلیل بعزت نشاندند پیر ذلیل  
  بفرمود و، ترتیب کردند خوان نشستند بر هر طرف همگنان  
  چو بسم‌الله آغاز کردند جمع نیامد ز پیرش حدیثی بسمع  
  چنین گفتش ای پیر دیرینه روز چو پیران نمی بینمت صدق و سوز  
  نه شرطست وقتی که روزی خوری[۳] که نام خداوند روزی بری[۳]  
  بگفتا نگیرم طریقی بدست که نشنیدم از پیر آذر پرست  
  بدانست پیغمبر نیکفال که گبرست پیر تبه بوده حال  
  بخواری براندش چو بیگانه دید که منکر بود پیش پاکان پلید  
  سروش آمد از کردگار جلیل بهیبت ملامت کنان کای خلیل  
  منش داده صد سال روزی و جان ترا نفرت آمد[۴] ازو یکزمان  
  گر او میبرد پیش آتش سجود تو واپس چرا میبری دست جود؟  

***


  1. برف.
  2. رفیقان.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ ند.
  4. تو نفرت گرفتی.