کلیات سعدی/غزلیات/تو خون خلق بریزی و روی درتابی

۵۱۸ – م

  تو خون خلق بریزی و روی درتابی[۱] ندانمت چه مکافات این گنه یابی؟  
  تصد[۲] عنی فِی‌الجور وَ النوی لکن اِلیک قَلبی یا غایة المنی صاب  
  چو عندلیب چه فریادها که میدارم تو از غرور جوانی همیشه در خوابی  
  اِلی العداة وَصَلتم وَ تَصحبوُنَهم و فی وِدادِکم قَد هَجرتُ اَحبابی  
  نه هر که صاحب حسنست جور پیشه کند ترا چه شد که خود اندر کمین اصحابی؟  
  اَحبتی اَمَرونی بِترک ذِکراه لَقد اَطَعتُ وَلکنَ حُبهُ آبِ  
  غمت چگونه بپوشم که دیده بر رویت همی گواهی بر من دهد بکذّابی  
  مرا تو بر سر آتش نشاندهٔ عجب آنک منم در آتش و از حال من تو در تابی  
  من از تو سیر نگردم که صاحب استسقا نه ممکنست که هرگز رسد بسیرابی  


  1. برتابی.
  2. در قدیمترین نسخه: سعد (؟)