علاوه بر این حملههای اخیر نادرشاه افشار و احمدخان درّانی راه هجوم و حمله را بمراتب سهلتر نمود. زمان شاه پسر تیمورشاه پسر و جانشین احمدخان درانی که یک شهریار جنگجوی و جهانگیر بشمار میرفت در این هنگام (۱۷۹۹-۱۷۹۸) جداً مشغول بود سرحدات پادشاهی افغانستان را تا رود گنگ امتداد دهد و بواسطه عدم رضایت راجههای هند از تجاوزات انگلیسها در هندوستان زمانشاه را بداخله هند دعوت مینمودند و حاضر بودند از روزیکه زمان شاه داخل خاک هندوستان شود روزانه یک لک روپیه مخارج جنگی سپاهیان او بدهند. زمانشاه نیز مرد میدان این مبارزه بود با قشونهای نیرومند خود داشت به هندوستان حمله مینمود و تا لاهور هم پیش رفته بود.
پادشاه افغانستان در این تاریخ بزرگترین خطر برای هندوستان انگلیس بشمار میرفت و نزدیکی او به هندوستان نیز انگلیسها را فوقالعاده بوحشت انداخت. چارهٔ که بنظر آنها رسید فرستادن یک نمانیدهٔ مطیع بود که با اعتبارات مالی زیاد بدرباره شاهنشاه ایران روانه شود. بنابراین مهدیعلی خان نامی ملقب به بهادرجنگ که از معروفین رجال آن عهد هندوستان بود از طرف انگلیسها معین و بایران اعزام گردید که شهریار ایرانرا بجلوگیری از زمان شاه برانگیزد.
مورخین ایران از آمدن این شخص به ایران خیلی باختصار سخن راندهاند. مرحوم اعتمادالسلطنه در تاریخ منتظم ناصری جزء وقایع سایل ۱۲۱۴ هجری «مطابق ۱۷۹۹ میلادی» چنین مینگارد:
«هم در این سال مهدیعلیخان ملقب به بهادرجنگ از جانب حکومت هندوستان انگلیس با تحف و هدایا بدربار معلی آمده سلطنت اعلیحضرت خاقان کشورستانرا تهنیت و تبریک گفت.»
در ناسخ التواریخ نیز بهمین اختصار آمدن این شخص ضبط شده است. در روضةالصفای ناصری این موضوع قدری مفصلتر بیان شده که ذیلا عبارت آن نقل میشود: