پیداست که سیاسیون ماهر آن خوب دریافته بودند که حریف پر زور و با جسارتشان به تنگنا افتاده و عرصه بر او تنگ شده است. این است که در این هنگام معاهده دنبال معاهده و قرارداد پشت سر قرارداد بود که دول قارهٔ اروپا علیه فرانسه می‌بستند.
عمال زیرک انگلیسی در این موقع مصمم شدند بهر قیمتی شده دولت اطریش را نیز در عهدنامه رایخنباخ وارد کنند، بالاخره با صرف پانصد هزار لیره موفق شدند پادشاه اطریش را حاضر نمایند عهدنامه چهارده جون ۱۸۱۳ معروف را امضاء نموده و دویست هزار قشون در میدان جنگ برای مبارزه با ناپلئون حاضر کند. در عوض دولت انگلیس تعهد نمود امپراطوری اطریش را بحال سال ۱۸۰۳ در بیاورد، یعنی آنچه که در این ده سال از متصرفات اطریش جدا شده دومرتبه بقلمرو حکمرانی آن ضمیمه کند.
طولی نکشید که سوئد و دانمارک نیز باین اتحاد ملحق شدند و در این زمان یک اتحاد عظیم و خطرناکی بر ضد ناپلئون فراهم گردید که مجموع قشون جنگی آنها در این تاریخ به ششصد هزار نفر بالغ میگردید.[۱]
طرفین جنگ برای اینکه فرصتی جهت تدارک قشون داشته باشند راضی شدند کنگره‌ای در پراک[۲] تشکیل دهند شاید بتوانند ظاهراً با هم کنار بیایند که مجدداً جنگ واقع نشود. در ۲۸ ماه جولای ۱۸۱۳ کنگره فوق تشکیل شد ولی مذاکرات آن جز مشاجره طرفین نتیجه دیگری نداد. اولا متحدین پیشنهاد مینمودند حدود فرانسه بحالت سال ۱۸۰۵ برگردد؛ یعنی تمام ایالات و ولایاتی که در این مدت ضمیمه مملکت فرانسه شده است مجدداً بصاحبان اصلی آنها مسترد گردد البته اگر قضیه در اینجا و بهمین اندازه‌ها ختم میگردید شاید بنفع ناپلئون تمام میشد، ولی غرور و سر پرشور ناپلئون هرگز حاضر نبود باین پیشنهادات راضی شود.
اعضاء کنگره بدون اخذ نتیجه متفرق شدند و از موعد متارکه جنگ هم
