برگه:تاریخ روابط ایران و انگلیس (جلد۱).pdf/۳۹۷

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۳۸۷

هر جائیکه لازم باشد جنگ کند. متأسفانه مملکت او بتوسط یک عده غاصب از دست او خارج گردید و مجبور شد بمملکت هندوستان دولت انگلیس پناه بیاورد. این است که فعلا در هندوستان مهمان عزیز دولت انگلیس است.

اما تا موقعی که از این عملیات مخالف منافع اساسی ما احراز نموده‌اند دولت انگلستان نیز نفوذ و اقتدار آنها را محترم داشته است، ولی تعقیب سیاست خصمانهٔ امراء افغان که حالیه خوب مکشوف شده است برای ما غیرقابل تحمل میباشد. در این صورت وسائل دیگری باید برای امنیت و حفظ منافع خود اتخاذ نمائیم و سعادت و ترقی متصرفات ما در شرق محتاج باتخاذ یک چنین وسائل مؤثر میباشد. ما میبایست در سرحدات مستعمرات خود یک هم‌عهد و متحد علاقه‌مندی بعوض امراء فعلی افغانستان که حالیه مطیع و فرمان‌بردار دول مخالف ما هستند داشته باشیم و این متحد ما باید کسی باشد که بتواند در مقابل قشون دشمن که میخواهد بوسیله قوای خود به قلمرو خود توسعه ارضی بدهد مقاومت کند.

بعد از مطالعات زیاد و دقیق، فرمانفرمای کل هندوستان معتقد شده است که محتاج یک چنین متحدین صمیمی میباشد، با ملاحظهٔ سیاست فعلی و رعایت عدالت، باین نتیجه رسیده است که با فکر و قصد شاه شجاع‌الملک که در تمام افغانستان مورد قبول عامه است موافقت کند.

بموجب تصدیق عده‌ای از معتمدین مسلم شده است که شاه شجاع‌الملک بهترین کسی است که بتواند دوست متحد و صمیمی دولت انگلستان گردد، بنابراین فرمانفرمای کل هندوستان تصمیم گرفت که با رفتن شاه شجاع‌الملک بافغانستان از طرف حکومت هندوستان مساعت کند.

وقتیکه این تصمیم گرفته شد لازم بود که دوست باوفای صدیق ما مهاراجه رنجیت سنگ نیز در این عزم و اقدام شرکت نماید و داخل در اتحاد دولت انگلیس و شاه شجاع‌الملک باشد. لذا مکنوتن در ماه جون گذشته بدربار مهاراجه اعزام گردید و نتیجه گرفته شد که یک اتحاد سه‌گانه بین دولت انگلیس، شاه شجاع‌الملک و مهاراجه رنجیت سنگ برقرار گردد[۱] و بموجب این معاهده متصرفات مهاراجه تأمین


  1. پیشاور مال افغانستان بود و باو واگذار شد.