این برگ همسنجی شدهاست.
۲۳۵
اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا | تا درین خرقه ندانی که چه نادرویشم | |||||
شعر خونبار من ای باد بدان یار رسان | که ز مژگان سیه بر رگ جان زد نیشم | |||||
من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس | ||||||
حافظِ رازِ خود و عارف وقت خویشم |
۳۴۲ | حجاب چهرهٔ جان میشود غبار تنم | خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم | ۳۲۸ | |||
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست | روم بگلشن رضوان که مرغ آن چمنم | |||||
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم[۱] | دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم | |||||
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس | که در سراچهٔ ترکیب تخته بند تنم | |||||
اگر ز خون دلم بوی مشک میآید | عجب مدار که هم درد نافهٔ ختنم | |||||
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع | که سوزهاست نهانی درون پیرهنم | |||||
بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار | ||||||
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم |
۳۴۳ | چل سال بیش رفت که من لاف میزنم | کز چاکران پیر مغان کمترین منم | ۳۳۶ | |||
هرگز بیمن عاطفت پیر می فروش | ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم |
- ↑ بعضی نسخ: کجا بودم.