سلطان دود میرزا برادر را در عتبات گذاشت وخود عازم دهلی گردید ولی چون بانجا رسید اوضاع سلطنت عالمگیر را آشفته و هند را گرفتار حملات متوالی احمد خان درانی و آن پادشاه را اسیر دست وزرا و أمرا دید بهمین جهت ببنگاله رفت و میخواست که از آنجا بعتبات بر گردد لیکن مهابت جنگی صوبه دار یعنی حاکم آنجا اورا باحترام نزد خود نگاه داشت و در این بین برادر او سلطان علی میرزا نیز از عتبات رسید و دو برادر در بنگاله قصد اقامت کردند و بتدریج کسان دیگر خود را هم بهند خواستند.
سلطان علی میرزا عم مؤلف در سال ۱۱۸۸ در بندرهوگلی در شمال کلکته وفات یافت و برادرش سلطان داود میرزا پدر مؤان هم بعد از آنکه پسر را در سال ۱۱۹۲ از اصفهان پیش خود خواسته بود در سال ۱۲۰۳ در مرشد آباد بنگاله جان سپرد و میرزا محمد خلیل با هفت تن فرزندان دیگر او در هند ماندند و در همین مرشد آباد است که مؤلف پس از چهار سال بعد از فوت پدر خود بتألیف مجمع التواریخ توفیق یافته است .
میرزا محمد خلیل و پدر او سلطان دارد میرزا هردو اهل فضل و علم بوده اند . علامه نسابه و فاضل نحریر جناب آقای سید شهاب الدین نجفی مرعشی که بسیاری از حواشی نفیسه ایشان بر نسخهٔ اصل مجمع التواریخ بضمیمه همین چاپ بطبع رسیده در باب مؤلف کتاب شرحی بر بی مرقوم داشته اند که ترجمه آن اینست : «مؤلف مجمع التواریخ را تألیفات دیگری است مانند تعلیقات و حواشی او بر تفسیر بیضاوی و مدارک ومن لا یحضره الفقیه و تحریر اقلیدس و شرح تذکره در هیئت و شقاید شیخ، و نیز کتابی دارد در انساب سادات مرعشی که خاندان امجاد او باشند، وفانش در حدود سال ۱۲۲۰ اتفاق افتاده و قبرش در بنگاله قرار دارد .
غیر از این از احوال مؤلف اطلاع دیگری در دست نداریم .
در تألیف این کتاب مؤلف چنانکه خود میگوید علاوه بر جهانگشای نادری بیشتر تکیه اش بر یاد داشتهای پدرش سلطان داود میرزا و م نسخه هائی است از تألیفات
