برگه:Anvari poems.pdf/۵۷

	اوجش فلکیست، کز بلندی			معیار عیار آسمانست
	صحنش حرمی، که در حریمش		۱۴۱۰	از سایه و آفتاب امانست
	در حافظه از خیال نعتش			بشکفته هزار بوستانست
	راز دل زهره و عطارد			از زخمهٔ مطربش عیانست
	سقفش بصدا پس از دو هفته			بی هیچ مدد نشید خوانست
	خورشید مروق از ندیدی			در ساغر ساقیانش آنست
	تا قبهٔ آسمان گردان		۱۴۱۵	گرد کرهٔ زمین روانست
	این قبه نشانهٔ جهان باد			چونانکه فسانهٔ جهانست
	خرم ز نشستن وزیری			کز مرتبه پادشه نشانست

یمدح الصدرالکبیر مجدالدین ابوالحسن العمرانی

	روز عیش و طرب و بستانست			روز بازار گل و ریحانست
	توده‌ی خاک عبیر آمیزست			دامن باد عبیر افشانست
	وز ملاقات صبا روی غدیر		۱۴۲۰	راست چون آزده‌ی سوهانست
	لاله بر شاخ زمرد به مثل			قدحی از شبه و مرجانست
	تا کشیده است صبا خنجر بید			روی گلزار پر از پیکانست
	فلک از هاله سپر ساخت مگر			با چمن‌شان به جدل پیمانست
	میل اطفال نبات از پی قوت			سوی گردون به طبیعت زانست
	که کنون ابر دهد روزیشان		۱۴۲۵	هر کرا نفس نباتی جانست
	باز در پرده‌ی الوان بلبل			مطرب بزمگه بستانست
	کز پی تهنیت نوروزی			باغ را باد صبا مهمانست
	ساعد شاخ ز مشاطه‌ی طبع			غرقه اندر گهر الوانست
	چهره‌ی باغ ز نقاش بهار			به نکویی چو نگارستانست
	ابر آبستن دریست گران		۱۴۳۰	وز گرانیش گهر ارزانست
	به کف خواجه‌ی ما ماند راست			نی که آن دعوی و این برهانست
	مضمر اندر کف این دینارست			مدغم اندر دل آن بارانست
	کثرت این سبب استغناست			کثرت آن مدد توفانست