برگه:Anvari poems.pdf/۵۹

	در سرای امل از جود کفت			سفره در سفره و خوان در خوانست
	زآتش غیرت خوان تو مقیم			بر فلک ثور و حمل بریانست
	هرچه در مدح تو گویند رواست			جز تو ، وان‌لم‌یزل و سبحانست
	شعر جز مدحت تو تزویرست			شغل جز طاعت تو عصیانست
	رمزی از نطق تو صد تالیف است			سطری از خط تو صد دیوانست
	پس مقالات من و مجلس تو			راست چون زیره و چون کرمانست
	وصف احسان تو خود کس نکند			من کیم ور به مثل حسانست
	من چه دانم شرف و رتبت آنک			عقل در ماهیتش حیرانست
	از تو آن مایه بداند خردم			که ترا جز به تو نتوان دانست
	ای جوادی که دل و دست ترا			صحن دریا و انامل کانست
	روز نوروز و می اندر خم و ما			همه هشیار، نه از حرمانست
	کس دگرباره درین دم نرسد			پس بخور گرچه مه شعبانست
	به خدای ار به حقیقت نگری			مه شعبان و صفر یکسانست
	همه بگذار کدامین گنه است			که فزون از کرم یزدانست
	تا که نه دایره‌ی گردون را			حرکت گرد چهار ارکانست
	در جهان خرم و آباد بزی			زانکه آباد جهان ویرانست
	از بد چار و نهت باد پناه			آنکه بر چار و نهش فرمانست
	مدت عمر تو جاویدان باد			تا ابد مدت جاویدانست

و له ایضاً

	هرکه چون من به کفرش ایمانست			از همه خلق او مسلمانست
	روی ایمان ندیده‌ای به خدا			گر به ایمان خویشت ایمانست
	ای پسر مذهب قلندر گیر			که درو دین و کفر یکسانست
	خویشتن بر طریق ایشان بند			که طریقت طریق ایشانست
	دست ازین توبه و صلاح بدار			کاندرین راه کافری آنست
	راه تسلیم رو که عالم حکم			دام مرغان و مرغ بریانست
	ملک تسلیم چون مسلم گشت			بهتر از ملک سلیمانست
	مردم صومعه مسلمان نیست			گر همه بوذرست و سلمانست