باید خود مبیّن خویشتن باشد، تحقیر از وجنات بازیگر ظاهر گردد و کبر سن از سیما و قیافه کسان آشکار شود. اگر در این مراتب به اغراقی بپردازیم یا در نمایش بهنگام آن تأملی روا داریم هر چند برخی از ناآزمودگان از آن محظوظ شوند پیش خردمندان مجرب ناپسندیده جلوه خواهد کرد و جلوگیری از آن پیش شما باید بر همه چیز مقدم باشد.
من بازیگرانی دیده‌ام که مردم از آنها بسیار تمجید میکرده و حتی آنانرا بمرتبه ستایش رسانیده بودند ولی نه رفتار عیسویان را داشتند و نه مانند آنها تکلم میکردند بلکه بمشرکین و بآدمیان نیز شباهت نداشتند و آنقدر با لکنت زبان روی صحنه نعره میزدند که میپنداشتم بعضی از مخلوقات پست طبیعتند که به لباس و قیافه انسان در آمده ولی خوب آفریده نشده‌اند که از انسانیت بسیار بد تقلید می کنند.
یک نفر بازیگر - امیدواریم این معایب در ما از پرتو توجه استاد اصلاح شده باشد.
هملت - باید این اصلاح بمرحله کمال برسد. در میان شما کسانی که قسمتهای مسخره دارند نباید کلمه ای جز آنچه در نمایشنامه برای آنها مقرر گشته بزبان آورند. گاهی بعضی در میان یک قسمت مهم و جدّی بازی خنده میزنند و تماشاگران عامی را نیز بخنده می‌آورند، این بسیار زشت است و آن احمقی که اینگونه جاه طلبی دارد سزاوار سرزنش است.[۱]
در هر صورت هر چند قسمت عمده از بازیگران باین درجه از هنر و
- ↑ هملت، پردهٔ سوم.
