این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۴۰۵ —
۶۴۷
| بخت و دولت ببرم زآب روان باز آمد(؟) | وز سعادت بسرم سرو روان باز آمد | |||||
| پیر بودم بوصال رخ خویش همه روز | باز پیرانه سرم بخت جوان باز آمد(؟) | |||||
| دوست باز آمد و دشمن برمید از پیشم | شکر نعمت که بتن جان گران باز آمد(؟) | |||||
| مژدگانی بده ایدوست که محنت بگذشت | نعمت فتح و گشایش بزمان باز آمد | |||||
| دولت آمد ببر و بخت و سعادت برسید | مشتری از سر شادی بکمان باز آمد | |||||
| آفتاب کرم و ماه ضیا هم برسید | تاج اقبال و کرامت بعیان باز آمد(؟) | |||||
| سعدیا تاج سعادت دگر از نو برسید | کان نگار شده چون آب روان باز آمد | |||||
۶۴۸
| رفت آن کَم برِ تو آبی بود | یا سلام مرا جوابی بود | |||||
| از سر ناز وز سر خوبی | هر دمی با منت عتابی بود | |||||
| وعده‌های خوشم همیدادی | گوئی آن وعده‌ها سرابی بود | |||||
| روزگار وصال چون بگذشت | گوئی آن روزگار خوابی بود | |||||
| بر کف من ز دست ساقی بزم | هر نفس ساغر شرابی بود | |||||
| خستهٔ مانده‌ام نمی‌پرسی | که مرا خستهٔ خرابی بود | |||||
| حبذا آنکه از زکات لبت | عاشقان ترا نصابی بود | |||||
| سعدیا چون زمان وصل گذشت؟ | ای دریغا که چون سرابی بود | |||||
۶۴۹ – ط
| یاد دارم که روزگاری بود | که مرا پیش غمگساری بود | |||||
| با لب یار و در بر دلدار | هر زمانیم کار و باری بود | |||||
| جام عیش مرا نه دُردی بود | گل وصل مرا نه خاری بود | |||||
