این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۴۰۶ —
| زاهوی شیرگیر روبه باز | دل بیچاره را شکاری بود | |||||
| گرد آب حیات بر خورشید | از خط او بنفشه زاری بود | |||||
| همه اسباب عیشم آماده | یا رب آن خود چه روزگاری بود | |||||
| گر جهان موجها زدی ز اغیار | سعدیش بس گزیده یاری بود[۱] | |||||
۶۵۰
| خسرو من چون ببارگاه (بر اید) | نعره و فریاد از سپاه (برآید) | |||||
| عاشق صادق ز خان و ما(ن بگریزد) | مرد توانگر ز مال و جاه (برآید) | |||||
| بر سر کویش نظاره ک(ن که هزاران) | یوسف مصری ز قعر چا(ه برآید) | |||||
| صبح چنان صادقست (در طلب او) | کز هوس روی او پگا(ه برآید) | |||||
| صومعه داران چو . . . . . . . . | از همگان وافضیحتا (ه برآید) | |||||
| غمزهٔ او مست و . . . . . . . . . | هر که برون آید از (برآید) | |||||
| گر بمثل دیرتر ز خوا(ب بخیزد) | صبح در آن روز چاش(تگاه برآید) | |||||
| آینه گر عکس او ز دو(ر[۲] ببیند) | از دل سنگش هزار (آه برآید) | |||||
| مرده اگر یاد او کند (بدل خاک) | بر سر خاکش ب(سی گیاه برآید) | |||||
| صبر کن ایدل . . . . . . . . . . . . | کار برآید چو سا(ل و ماه برآید) | |||||
| چون ز سر عشق او (کنند گناهی) | بوی عبادت ازان (گناه برآید) | |||||
| ایدل سعدی نه . . . . . . . . . . | سجده کن آنجا ک. . . . . . . . . | |||||
۶۵۱
| باد بهاری وزید از طرف مرغزار | باز بگردون رسید نالهٔ هر مرغزار | |||||
| سرو شد افراخته کار چمن ساخته | نعره زنان فاخته بر سر بید و چنار | |||||
| گل بچمن در برست ماه مگر یا خورست | سرو برقص اندرست بر طرف جویبار | |||||
