برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۲۱

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۴۰۹ —

  به طالع همی خورده سعدی همه عمر که بودی تو غمخوار و غمخور فتادم (؟)  

۶۵۵

  من از تو هیچ نبریدم که هستی یار دل(بندم) تو را چون بندهٔ گشتم بفرمانت کم(ر بندم)  
  سواری چست و چالاکی دلم بس(تی بفتراکی) خوشا و خرما آندل که باشد ص(ید دلبندم)  
  بدین خوبی بدین پاکی که رویت . . . . . . . . ترا از جمله بگزیدم بجز تو یار نپ(سندم)  
  بامیدت طربناکم بعشقت . . . . . . . . . . . . . گهی از ذوق میگریم گهی از شوق می(خندم)  
  بسی تلخی چشیدستم که رویت (را بدیدستم) بگفتار و لبت جانا توئی شکر ت(وئی قندم)  
  بعشقت زار و حیرانم ز مدهو(شی پریشانم) ز غیرت بیخ غیرت را ز دل یک(بارگی کندم)  
  نهال عشق ایدلبر بباغ دل . . . . . . . . . . . . حدیث مهربانی را بگیتی زان (پراکندم)  
  حدیث خویش بنوشتم چو آن گفتار . . . . . . . چو در دل مهر تو کشتم مبارک (باد پیوندم)  
  اگر چه نیست آرامم هنوزت عا(شق خامم) بسوزان چون سپندم خوش بعشق . . . . . . .  
  ایاز چاکرت گشتم بمحمودی . . . . . . . . . بخود نزدیک گردانم چو خود را د. . . . . . . . . .  

۶۵۶

  من این نامه که اکنون می‌نویسم بآب چشم پر خون می‌نویسم  
  ازین در بر نوشتم نامه لیکن نه آن سوزست کاکنون می‌نویسم  
  بعذرا درد وامق می‌نمایم بلیلی حال مجنون می‌نویسم  
  نگارا قصهٔ خود را بخدمت نمیدانم که تا چون می‌نویسم  
  تو بپذیر ار چه من عذری نیارم تو خوش خوان گرچه من دون می‌نویسم  

۶۵۷

  دیدی ایدل که دگر باره چه آمد پیشم چه کنم با که بگویم چه خیال اندیشم؟  
  کاش بر من نرسیدی ستم عشق رخت که فرو مانده بحال دل تنگ خویشم