برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۸۸

این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۳۸ —

  حیف بر خویشتن کند نادان زخم بر خویشتن زند منبل  
  نه تو بازآمدی که بازآورد حسن توفیقت از خطا و زلل  
  غرقه را تا یکی نگیرد دست نتواند برآمدن ز وحل  
  تا نگوئی اناالذی یسعی ای برادر هوالذّی یقبل  
  بندگان سرکشند و بازآرد دست اقبال سیف دین و دول  
  همه شمعند پیش این خورشید همه پروانه گرد[۱] این مشعل  
  لاجرم چون ستاره راست بود نتواند که کژ رود جدول  
  فکر من چیست پیش همت او[۲]؟ نخل کوته بود بپای جبل  
  زحل و مشتری چنان نگرند پایهٔ قدرت ای بزرگ محل  
  که یکی از زمین نگاه کند بتأمل بمشتری و زحل  
  سعدیا قصه ختم کن بدعا اِن خیرالکلام قَلّ و دل  
  دوستانت چو بوستان بادند دشمنانت چو بیخ مستأصل  
  همه کامی و دولتی داری چه دعا گویم ای امیر اجل؟  
  دشمنت خود مباد و گر باشد دیده بردوخته بتیر اجل  

در ستایش علاءالدین جوینی

صاحبدیوان

  هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل بصورتی ندهد صورتیست لایعقل  
  اگر همین خور و خوابست حاصل از عمرت بهیچ کار نیاید حیات بی‌حاصل  
  از آنکه من بتأمل درو گرفتارم هزار حیف بر آنکس که بگذرد غافل  

  1. پیش.
  2. تو.