این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۵۷ —
| چو مصطفی که عبارت بفهم[۱] وی نرسد | ولی مبالغهٔ خویش می‌کند حسان | |||||
| بضاعت من و بازار علم و حکمت او | مثال قطره و دجلست و دجله و عمان | |||||
| سرِ خجالتم از پیش بر نمی‌آید | که دُر چگونه بدریا برند و لعل بکان | |||||
| اگر نه بنده‌نوازی از آنطرف بودی | من این شکر نفرستادمی بخوزستان | |||||
| متاع من که خرد در بلاد[۲] فضل و ادب؟ | حکیم راه‌نشین را چه وقع در یونان؟ | |||||
| ولیک با همه جرمم امید مغفرتست | که ترّه نیز بود بر مواید سلطان | |||||
| مرا قبول شما نام در جهان گسترد | مرا بصاحب دیوان عزیز شد دیوان | |||||
| ملاذ اهل دل امروز خاندان شماست | که باد تا بقیامت بدولت آبادان | |||||
| ز مال و منصب دنیا جز این نمی‌ماند | میان اهل مروّت که یاد باد فلان[۳] | |||||
| سرای آخرت آباد کن بحسن عمل | که اعتماد بقا را نشاید این بنیان | |||||
| حیوة مانده غنیمت شمر که باقی عمر | چو برف بر سر کوهست روی در نقصان | |||||
| بمرد و هیچ نبرد آنکه جمع کرد و نخورد | بخور ببخش بده ایکه میتوانی هان | |||||
| چو خیری از تو بغیری رسد فتوح‌شناس | که رزق خویش بدست تو میخورد مهمان | |||||
| کرم بجای خردمند کن چو بتوانی | که ابر گم نکند بر زمین خوش باران | |||||
| سخن دراز کشیدم باعتماد قبول | که رحمت تو ببخشد هزار ازین عصیان | |||||
| مرا که طبع سخنگوی در حدیث آمد | نه مرکبیست که بازش توان کشید[۴] عنان | |||||
| اگر سفینهٔ شعرم روان بود نه عجب | که میرود بسرم از تنور دل طوفان | |||||
| تو کوه جودی و من در میان ورطهٔ فقر | مگر بشرطهٔ اقبالت اوفتم بکران | |||||
| دو چیز خواهمت از کردگار فرد عزیز | دوام دولت دنیا و ختم بر ایمان | |||||
| خلاف نیست در آثار برّ و[۵] معروفت | که دیر سال بماند تو دیرسال بمان | |||||
