برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۲۰

این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۷۰ —

  تو ببازی نشسته وز چپ و راست میرود تیر چرخ پرتابی  
  تا درین گله گوسفندی هست نه نشیند فلک[۱] ز قصابی  
  تو چراغی نهاده بر[۲] ره باد خانهٔ در ممر سیلابی  
  گر برفعت سپهر و کیوانی[۳] ور بحسن آفتاب و مهتابی  
  ور بمشرق روی بسیاحی ور بمغرب رسی بجلابی  
  ور بمردی ز باد درگذری ور بشوخی چو برف بشتابی  
  ور بتمکین ابن عفانی ور بنیروی ابن خطابی  
  ور بنعمت شریک قارونی ور بقوت عدیل سهرابی  
  ور میسر شود که سنگ سیاه زر صامت کنی بقلابی  
  ملک‌الموت را بحیله و زور[۴] نتوانی که دست برتابی  
  منتهای کمال نقصانست گل بریزد بوقت سیرابی  
  تو که مبدا و مرجعت اینست نه سزاوار کبر و اعجابی  
  خشت بالین گور یاد آور ای که سر بر کنار احبابی  
  خفتنت زیر خاک خواهد بود ای که در خوابگاه[۵] سنجابی  
  بانگ طبلت نمی‌کند بیدار تو مگر مردهٔ نه در خوابی  
  بس خلایق فریفتست این سیم که تو لرزان برو چو سیمابی  
  بس جهان دیده این درخت قدیم که تو پیچان برو چو لبلابی  
  بس بگردید و بس بخواهد گشت بر سر ما سپهر دولابی  
  تو ممیز بعقل و ادراکی نه مکرم بجاه و انسابی  
  تو بدین ارجمند و نیکونام نه بدنیا و ملک و اسبابی  
  ابلهی صد عتابی خارا گر بپوشد خریست عتابی  

  1. اجل.
  2. در.
  3. سپهر کیوانی.
  4. فن.
  5. در جامه خواب.