این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۷۸ —
| خط ماهرویان چو مشک تتاری | سر زلف خوبان چو درع فرنگی | |||||
| بنام ایزد آباد و پر ناز و نعمت | پلنگان رها کرده خوی پلنگی | |||||
| درون مردمی چون ملک نیک محضر | برون لشکری چون هژبران جنگی | |||||
| بپرسیدم این کشور آسوده کی شد | کسی گفت سعدی چه شوریده رنگی | |||||
| چنان بود در عهد اول که دیدی | جهانی پرآشوب و تشویش و تنگی | |||||
| چنین شد در ایام سلطان عادل | اتابک ابوبکربن سعد زنگی | |||||
در ستایش امیر انکیانو
| دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی | زنهار بد مکن که نکردست عاقلی | |||||
| این پنج روزه مهلت ایام آدمی | آزار مردمان نکند جز مغفلی | |||||
| باری نظر بخاک[۱] عزیزان رفته کن | تا مجمل وجود ببینی مفصلی | |||||
| آن پنجه کمانکش و انگشت خوش نویس | هر بندی اوفتاده بجائی و مفصلی | |||||
| درویش و پادشه نشنیدم که کرده‌اند | بیرون ازین دو لقمه روزی تناولی | |||||
| زان گنجهای نعمت و خروارهای مال | با خویشتن بگور نبردند خردلی | |||||
| از مال و جاه و منصب و فرمان و تخت و بخت | بهتر ز نام نیک نکردند حاصلی | |||||
| بعد از هزار سال که نوشیروان گذشت | گویند ازو هنوز که بودست عادلی | |||||
| ای آنکه خانه در ره سیلاب میکنی | بر خاک رودخانه نباشد معوّلی | |||||
| دل در جهان مبند که با کس وفا نکرد | هرگز نبود دور زمان بی‌تبدّلی | |||||
| مرگ از تو دور نیست و گر هست فی‌المثل | هر روز باز میرویش پیش منزلی | |||||
| بنیاد خاک بر سر آبست ازین سبب | خالی نباشد از خللی یا تزلزلی | |||||
- ↑ بحال.
