برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۴۹

— ۹۹ —

---

	اکادُ اطیرُ فی الجوِ اشتیاقاً			اِذا ما اَهتزَ باناتُ القدود
	لَقد فَتنتنی بسوادِ شَعر			و حُمرة عارض و بیاض جید
	و اسفرتِ البراقعُ عن خُدود			اَقُول تَحمرّت بَدَمِ الکبود
	و غِربیبُ العقائص مُرسلات			یَطلن کَلیلةِ الدِّنف الوحید
	غدائرُ کالصوالج لاویات			قد التفت علی اُکر النهود
	لَیالی بَعدَهُن مساءُ موت			وَ یوم وصالهن صباحُ عید
	الا انّی شغفتُ بِهن حقاً			و کیف الحق استر بالجحود
	و لو انکرتُ ما بی لیس یخفی			تغیر ظاهری ادنی شُهودی
	تَشابه بالقیامة سوءُ حالی			و الّا لم تکن شهدت جُلودی
	لقد حملت صُروُفُ الدهر عزمی			عَلی جَوب القفار و قطع بید
	نهضتُ اسیرُ فی الدنیا انطلاقاً			فاوثَقنیَ المودةّ بِالقیود
	وَ لازَمَنی لِزامَ الصبر حَتی			سعدتُ بطلعة الملک السعید
	مَن استحمی بجاه جلیل قدر			لقد آوی الی رکن شَدید

ایضاً فی‌الغزل

	امطلعُ شمس بابُ دارک ام بدر؟			اقدک ام غُصن من البان لا ادری؟
	تمیسُ ولم تُحسن الی بنظرة			ملکت غنی لاتکبرن علی فقری
	اکادُ اذا تمشی لَدّی تَبختراً			اموتُ، و احیی ان مررت علی قبری
	تواریت عنی بالحجاب مغاضباً			و هل یتواری نور وجهک بالخدر؟
	الم ترنی احدی یدی مبسطاً			الیک، و اخری من یدی علی صدری؟