این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۱۳۳ —
| خونت برای قالی سلطان بریختند | ابله چرا نخفتی بر بوریای خویش | |||||
| گر هر دو دیده هیچ نبیند باتفاق | بهتر ز دیدهٔ که نبیند خطای خویش | |||||
| چاهست و راه و دیدهٔ بینا و آفتاب | تا آدمی نگاه کند پیش پای خویش | |||||
| چندین چراغ دارد و بیراه میرود | بگذار تا بیفتد و بنشین بجای خویش | |||||
| با دیگران بگوی که ظالم بچه فتاد | تا چاه دیگران نکنند از برای خویش | |||||
| گر گوش دل بگفتهٔ سعدی کند کسی | اول رضای حق طلبد پس رضای خویش[۱] | |||||
۳۴ – ط، ق
| برخیز تا تفرج بستان کنیم و باغ | چون دست میدهد نفسی موجب فراغ | |||||
| کاین سیل متفق بکند روزی این درخت | وین باد مختلف بکشد روزی این چراغ | |||||
| سبزی دمید و خشک شد و گل شکفت و ریخت | بلبل ضرورتست که نوبت دهد بزاغ | |||||
| بس مالکان باغ که دوران روزگار | کردست خاکشان گل دیوارهای باغ | |||||
| فردا شنیدهٔ که بود داغ زرّ و سیم | خود وقت مرگ مینهد این مرده ریگ داغ | |||||
| بس روزگارها که برآید بکوه و دشت | بعد از من و تو ابر بگرید بباغ و راغ | |||||
| سعدی بمال و منصب دنیا نظر مکن | میراث بس توانگر و مردار بس کلاغ | |||||
| گر خاک مرده باز کنی روشنت شود | کاین باد بارنامه[۲] نه چیزیست[۳] در دماغ | |||||
| گر بشنوی نصیحت و گر نشنوی، بصدق | گفتیم و بر رسول نباشد بجز بلاغ | |||||
۳۵ – خ
| عمرها در سینه پنهان داشتیم اسرار دل | نقطهٔ سر عاقبت بیرونشد از پرگار دل | |||||
| گر مسلمانی رفیقا دیر و زنارت کجاست[۴] | شهوت آتشگاه جانست و هوا زنار دل | |||||
