برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۰۰

— ۱۵۰ —

---

	ز بسیار آمدن عزت بکاهد			چو کم بینند خاطر بیش خواهد
	عزیزی کت من اش هردم مدوبش			که صحبت هم ملال آرد بش از بش
	تمیر[۱] فی فقیر یشتهی الزاد			ولا تحسد غنیاً قدره زاد
	وگر گویند آن جاه و محل بین			تو پای روستائی در وحل بین
	تخه ترش روی کت برغ خوان نیست			تزان مسکین خبر هن کش خونان نیست
	تلقفت الشوا و انبقل بعده			سل الجوعان کیف الخبز وحده
	بپرس آنرا که جسم از فاقه خونست			که قدر نعمت او داند که چونست
	غرش نان هاجی از حلوای تیزست			نن تهی گلشکر هن کت تکیزست
	افق یا من تلهی حول منقل			عن الحطاب فی واد عَقنقل
	فقیر از بهر نان بر در دعاخوان			تو می‌تندی که مرغم نیست بر خوان
	چه داند آنکس سه نح خوردست و تقتست			که مسکینی و سرما گسنه خفتست
	تحب المال لو احببت قدم[۲]			و ان خلفت محبوساً تندم[۲]
	منه گر عقل داری در تن و هوش			اگر مردی ده و بخش و خور و پوش
	توا کی بیفتی از هنجار و رسته			پشیمان بی که نخوردم توشه نسته
	صرفت العمر فی تحصیل مالک			تفکر یا معنی فی مآلک
	کسی از زرع دنیا خوشه برداشت			که چندی خورد و چندی توشه برداشت
	که بپسندت کی م خوذ از غصه نکشتم			که کردم گرد و نخورم نبخشم
	بهاء الوجه مع خبث النفوس			کمصباح علی قبرالمجوس
	بگور گبر ماند زاهد زور			درون مردار و بیرون مشک و کافور
	کعارف باد بی کند سر جمه کفو			اکار جهومنت کش در به از تو

---

1. تمیز.
2. قدمت، تندمت.