برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۱۶

— ۱۶۶ —

---

	مزاح و خنده کار کودکانست			چو ریش آمد زنخ شیرین نباشد

* * *

	خر بسعی آدمی نخواهد شد			گرچه در پای منبری باشد
	و آدمی را که تربیت نکنند			تا بصد سالگی خری باشد

* * *

	تشنهٔ سوخته در چشمهٔ روشن چو رسید			تو مپندار که از سیل دمان اندیشد
	ملحد گرسنه و خانه خالی و طعام			عقل باور نکند کز رمضان اندیشد

* * *

	هیچ دانی که آب دیدهٔ پیر			از دو چشم جوان چرا نچکد؟
	برف بر بام سالخوردهٔ ماست			آب در خانهٔ شما نچکد[۱]

* * *

	دوستان سخت پیمانرا ز دشمن باک نیست			شرط یار آنست کز پیوند یارش نگسلد
	صد هزاران خیط یکتو را نباشد قوتی			چون بهم برتافتی اسفندیارش نگسلد

* * *

	حریف عمر بسر برده در فسوق و فجور			بوقت مرگ پشیمان همیخورد سوگند
	که توبه کردم و دیگر گنه نخواهم کرد			تو خود دگر نتوانی بریش خویش مخند

* * *

	یاد دارم ز پیر دانشمند			تو هم از من بیاد دار این پند
	هر چه بر نفس خویش نپسندی			نیز بر نفس دیگری مپسند

---

1. این قطعه در بعضی از نسخ گلستان نیز آمده.