برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۱۷

— ۱۶۷ —

---

* * *

	بسا بساط خداوند ملک دولت را			که آب دیدهٔ مظلوم در نور داند
	چو قطره قطرهٔ باران خرد بر کهسار			که سنگهای درشت از کمر بگرداند[۱]

* * *

	وفا با هیچکس کردست گیتی			که با ما بر قرار خود بماند؟
	چو میدانی که جاویدان نمانی			روا داری که نام بد بماند؟

* * *

	نه سام و نریمان و افراسیاب			نه کسری و دارا و جمشید ماند
	تو هم دل مبند ای خداوند ملک			چو کس را ندانی که جاوید ماند
	چو دور جوانی خلل میکند			بپایان پیری چه امید ماند؟

* * *

	هر که مقصود و مرادش خور و خوابست از عمر			حیوانیست که بالاش بانسان ماند
	هر چه داری بده و دولت معنی بستان			تا چو این نعمت ظاهر برود آن ماند

* * *

	چو دولت خواهد آمد بندهٔ را			همه بیگانگانش خویش گردند
	چو برگردید روز نیکبختی			در و دیوار بر وی نیش گردند

* * *

	بسیار برفتند و بجائی نرسیدند			ارباب فنون با همه علمی که بخواندند

---

1. در نسخه‌های چاپی قافیه «در نور دانند» و «بگردانند» است و این بیت (که قافیهٔ آن با دو بیت بالا یکسان نیست) در آخر قطعه الحاق شده:

   	بترس از آه دل بینوا که روز جزا			تظلم آورد و از تو داد بستاند