برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۳۱

— ۱۸۱ —

---

* * *

	ایکه دانش بمردم آموزی			آنچه گوئی بخلق خود بنیوش
	خویشتن را علاج می نکنی			باری از عیب دیگران خاموش
	محتسب کون برهنه در بازار			قحبه را میزند که روی بپوش

* * *

	دوش مرغی بصبح می‌نالید			عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش
	یکی از دوستان مخلص را			مگر آواز من رسید بگوش
	گفت باور نداشتم که ترا			بانگ مرغی چنین کند مدهوش
	گفتم این شرط آدمیت نیست			مرغ تسبیح خوان و من خاموش[۱]

* * *

	مشمر برد[۲] ملک آن پادشاه			که وی را نباشد خردمند پیش
	خردمند گو پادشاهش مباش			که خود پاشاهست بر نفس[۳] خویش

* * *

	مگسی گفت عنکبوتی را			کاین چه ساقست[۴] و ساعد باریک
	گفت اگر در کمند من افتی			پیش چشمت جهان کنم تاریک

* * *

	پیدا شود که مرد کدامست و زن کدام			در تنگنای حلقهٔ مردان بروز جنگ
	مردی درون شخص چو آتش در آهنست			و آتش برون نیاید از آهن مگر بسنگ

* * *

	دشمنت خود مباد و گر باشد			دیده بردوخته بتیر خدنگ

---

1. این قطعه در گلستان هم آمده است.
2. مشمر بود.
3. بر ملک.
4. دست است.