برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۳۳

— ۱۸۳ —

---

* * *

	ضرورتست که آحاد را سری باشد			وگرنه ملک نگیرد بهیچ روی نظام
	بشرط آنکه بداند سر اکابر قوم			که بی‌وجود رعیت سریست بی‌اندام

* * *

	مراد و مطلب دنیا و آخرت نبرد			مگر کسی که جوانمرد باشد و بسام
	تو نیکنام شوی در زمانه ورنه بسست			خدای عز وجل رزق خلقرا قسام

* * *

	طبیب و تجربت سودی ندارد			چو خواهد رفت جان از جسم مردم
	خر مرده نخواهد خاست بر پا			اگر گوشش بگیری[۱] خواجه ور دم

* * *

	مردکی غرقه بود در جیحون			در سمرقند بود پندارم
	بانگ میکرد و زار مینالید			که دریغا کلاه و دستارم

* * *

	چو دوستان ترا بر تو دل بیازارم[۲]			چه حسن عهد بود پیش نیکمردانم
	بلی حقیقیت دعویّ دوستی آنست			که دشمنان ترا بر تو دوست گردانم

* * *

	سگی شکایت ایام با کسی میکرد[۳]			نبینیم که چه برگشته حال و مسکینم
	نه آشیانه چو مرغان نه غله چون موران			قناعتم صفت و بردباری آئینم
	هزار سنگ پریشان بیک نگه بخورم[۴]			که اوفتاده نبینی بر ابروان چینم

---

1. بگیرد.
2. بیازردم.
3. با سگی میگفت.
4. پریشان و بیگنه بخورم.