این برگ هم‌سنجی شده‌است.
دیباچه
— ۱۲ —
و بالله التوفیق
| بماند سالها این نظم و ترتیب | زما هر ذرّه خاک افتاده جائی | |||||
| غرض نقشیست کز ما بازماند | که هستی را نمی بینم بقائی | |||||
| مگر صاحب دلی روزی برحمت[۱] | کند در کار درویشان دعائی | |||||
امعان نظر در ترتیب کتاب و تهذیب ابواب ایجاز سخن مصلحت دید تا بر این روضه غنا و حدیقه علیا چون بهشت هشت باب اتفاق افتاد از آن مختصر آمد تا بملال نینجامد[۲]
| باب اول در سیرت پادشاهان | باب دوم در اخلاق درویشان | |||||
| باب سوم در فضیلت قناعت | باب چهارم در فواید خاموشی | |||||
| باب پنجم در عشق و جوانی | باب ششم در ضعف و پیری | |||||
| باب هفتم در تأثیر تربیت | باب هشتم در آداب صحبت | |||||
| درین مدت که ما را وقت خوش بود | ز هجرت ششصد و پنجاه و شش بود | |||||
| مراد ما نصیحت بود و گفتیم | حوالت با خدا کردیم و رفتیم | |||||
- ↑ پا: از روی رحمت، روزی بخواند.
- ↑ این عبارت در نسخه متن با قلم‌خوردگی زیاد چنین است: «... مصلحت داند تا مرین روضه غنا و حدیقه علیا چون بهشت بهشت باب اتفاق افتد از ان مختصر آمد تا بملال نانجامد.» و در نسخه‌ها دیگر هم با تبدیل کلمه (علیا) به (غلبا) اقسام دیگر نوشته‌اند چون در یکی از نسخه‌های کتابخانه پاریس بجای (مر) (بر) نوشته شده بنظر آمد که باید صحیح عبارت این باشد که ما اختیار کرده‌ایم.
