برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۶۷

— ۲۱۷ —

---

---

	نیافرید خدایت بخلق حاجتمند			بشکر نعمت حق در بروی خلق مبند

---

	گر ز هفت آسمان گزند آید			راست بر عضو مستمند آید

---

	در گرگ نگه مکن که بزغاله برد			یکروز ببینی که پلنگش بدرد

---

	بشنو که من نصیحت پیران شنیده‌ام			پیش از تو خلق بوده و بعد از تو بوده‌اند

---

	مرغ جائی رود که چینه بود			نه بجائی رود که چی نبود

---

	خورشید که بر جامهٔ درویش افتد			از بخت نگونش ابر در پیش افتد

---

	تواضع گرچه محبوبست و فضل[۱] بیکران دارد			نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد

---

	نه هر بیرون که بپسندی درونش همچنان باشد			بسا حلوای صابونی که زهرش در میان باشد

---

	سگ هم از کوچکی پلید بود			اصل ناپاک از او پدید بود

---

	شادمانی مکن که دشمن مرد			تو هم از مرگ جان نخواهی برد

---

	گر هیمه عود گردد و گر سنگ دُر شود			مشنو که چشم آدمی تنگ پر شود

---

	هر که دندان[۲] بخویشتن بنهاد			خیر دیگر بکس نخواهد داد

---

	بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود			مقبل آن نیست که در حال بمیرد مولود

---

1. اجر.
2. رندان.