این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در سیرت پادشاهان
— ۱۵ —
| خیری کن ای فلان و غنیمت شمار عمر | ||||||
| زان پیشتر که بانگ برآید فلان نماند | ||||||
حکایت
ملک‌زاده‌ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر و دیگر برادران[۱] بلند و خوب روی باری پدر بکراهت واستحقار درو نظر می کرد پسر بفراست استبصار بجای آورد و گفت ای پدر کوتاه خردمند به که[۲] نادان بلند نه هر چه بقامت مهتر بقیمت بهتر الشاة نظیفة والفیل جیفه
| اقل جبال الارض طور و انه | لَاَعظم عندالله قدراً و منزلا | |||||
| آن شنیدی که لاغری دانا | گفت باری[۳] بابلهی فربه | |||||
| اسب تازی و گر ضعیف بود | همچنان از طویله خر به | |||||
پدر بخندید و ارکان دولت پسندیدند[۴] و برادران بجان برنجیدند
| تا مرد سخن نگفته باشد | عیب و هنرش نهفته باشد | |||||
| هر پیسه گمان مبر نَهالی | باشد که پلنگ خفته باشد | |||||
شنیدم که ملک را در آن قرب[۵] دشمنی صعب روی نمود چون لشکر از هر دو طرف روی[۶] در هم آوردند اول کسی که بمیدان درآمد این پسر بود گفت[۷]
| آن نه من باشم که روز جنگ بینی پشت من | ||||||
| آن منم گر در میان خاک و خون بینی سری | ||||||
