این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب اوّل
— ۳۰ —
| اگر صد سال گبر آتش فروزد | اگر یک دم درو افتد بسوزد[۱] | |||||
افتد که ندیم حضرت سلطان را زر بیاید و باشد که سر برود و حکما گفته‌اند از تلوّن طبع پادشاهان بر حذر باید بودن که وقتی بسلامی برنجند و دیگر وقت بدشنامی خلعت دهند و آورده‌اند[۲] که ظرافت بسیار کردن هنر[۳] ندیمانست و عیب حکیمان
| تو بر سر قدر خویشتن باش و وقار | بازی و ظرافت بندیمان بگذار | |||||
حکایت
یکی از رفیقان شکایت روزگار نامساعد بنزد من آورد که کفاف اندک دارم و عیال بسیار و طاقت بار فاقه نمی‌آرم و بارها[۴] در دلم آمد که باقلیمی دیگر نقل کنم تا در هر ان صورت که زندگانی کرده شود کسی را بر نیک و بد من اطلاع نباشد
| بس گرسنه خفت و کس ندانست که کیست | ||||||
| بس جان بلب آمد که برو کس نگریست | ||||||
باز از شماتت اعدا براندیشم که بطعنه در قفای من بخندند و سعی[۵] مرا در حق عیال بر عدم مروّت حمل کنند و گویند
| مبین آن بی حمیت را که هرگز | نخواهد دید روی نیکبختی | |||||
| که آسانی گزیند خویشتن را | زن و فرزند بگذارد بسختی | |||||
و در علم محاسبت چنانکه معلومست چیزی دانم و گر بجاهِ شما
