این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب دوّم
— ۵۶ —
| در برابر چو گوسپند سلیم | در قفا همچو گرگ مردم خوار | |||||
| هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد | بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد | |||||
حکایت
تنی چند از روندگان متفق سیاحت بودند و شریک رنج و راحت خواستم تا[۱] مرافقت کنم موافقت نکردند گفتم این از کرم اخلاق بزرگان بدیع است روی از مصاحبت مسکینان تافتن و فایده و برکت[۲] دریغ داشتن که من در نفس خویش این قدرت و سرعت می‌شناسم که در خدمت مردان یار شاطر باشم نه بار خاطر
| ان لم اکن راکب المواشی | اسعی لکم حامل الغواشی | |||||
یکی زان میان گفت ازین سخن که شنیدی دل تنگ مدار که درین روزها دزدی بصورت درویشان[۳] برآمده خود را در سلک صحبت ما منتظم کرد
| چه دانند مردم که در خانه کیست | نویسنده داند که در نامه چیست | |||||
و از آنجا که سلامت حال درویشان است گمان فضولش نبردند و بیاری قبولش کردند
| صورت حال عارفان دلق است | این قدر بس چو روی در خلق است | |||||
| در عمل کوش و هر چه خواهی پوش | تاج بر سر نه و علم بر دوش[۴] | |||||
