برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۲۰۰

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب دوّم
— ۸۶ —

هوا پرست هوس باز که روزها بشب آرد در بند شهوت و شبها روز کند در خواب غفلت و بخورد هر چه در میان آید و بگوید هر چه[۱] بر زبان آید رندست و گر در عباست

  ای درونت برهنه از تقوی کز برون جامه ریا داری  
  پرده هفت رنگ در مگذار تو که در خانه بوریا داری  

حکایت

  دیدم گل تازه چند دسته گنبدی از گیاه رسته  
  گفتم چه بود گیاه ناچیز تا در صف گل نشیند او نیز  
  بگریست گیاه و گفت خاموش صحبت نکند کرم فراموش  
  گر نیست جمال و رنگ و بویم آخر نه گیاه باغ اویم  
  من بنده حضرت کریمم پرورده نعمت قدیمم  
  گر بی هنرم وگر هنرمند لطفست امیدم از خداوند  
  با آنکه بضاعتی ندارم سرمایه طاعتی ندارم  
  او چاره کار بنده داند چون هیچ وسیلتش نماند  
  رسمست[۲] که مالکان تحریر آزاد کنند بنده پیر  
  ای بار خدای عالم آرای بر بنده پیر خود ببخشای  
  سعدی ره کعبه رضا گیر ای مرد خدا دَر[۳] خدا گیر  
  بدبخت کسی که سر بتابد زین در که دری دگر بیابد  

  1. آنچه.
  2. رسمی است.
  3. ره.