این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در عشق و جوانی
— ۱۳۳ —
| کس نیاید بپای دیواری | که بر آن صورتت نگار کنند | |||||
| گر ترا در بهشت باشد جای | دیگران دوزخ اختیار کنند | |||||
این ضرب‌المثل[۱] بدان آوردم تا بدانی که صد چندان که دانا را از نادان نفرتست نادان را از دانا وحشتست
| زاهدی در سماع رندان بود | زان میان گفت شاهدی بلخی | |||||
| گر ملولی ز ما ترش منشین | که تو هم در میان ما تلخی | |||||
| جمعی چو گل و لاله بهم پیوسته | ||||||
| تو هیزم خشگ در میانی[۲] رسته | ||||||
| چون باد مخالف و چو سرما ناخوش | ||||||
| چون برف نشسته‌ای و چون یخ بسته | ||||||
حکایت
رفیقی داشتم که سالها با هم سفر کرده بودیم و نمک خورده و بی کران حقوق صحبت ثابت شده آخر بسبب نفعی اندک آزار خاطر من روا داشت و دوستی سپری شد و با این همه از هر دو طرف دلبستگی بود[۳] که شنیدم روزی دو بیت از سخنان من در مجمعی همی گفتند
| نگار من چو در آید بخنده نمکین | ||||||
| نمک زیاده کند بر جراحت ریشان | ||||||
| چه بودی ار سر زلفش بدستم افتادی[۴] | ||||||
| چو آستین کریمان بدست درویشان | ||||||
