برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۲۶۵

در ضعف و پیری

— ۱۵۱ —

---

	قوت سر پنجه شیری گذشت[۱]			راضیم اکنون بپنیری چو یوز
	پیر زنی موی سیه کرده بود			گفتم[۲] ای ماهک دیرینه روز
	موی بتلبیس سیه کرده گیر			راست نخواهد شدن این پشت کوز

حکایت

وقتی بجهل جوانی بانگ بر مادر زدم دل آزرده بکنجی نشست و گریان همی گفت مگر خردی فراموش کردی که درشتی می کنی

	چه خوش گفت زالی بفرزند خویش			چو دیدش پلنگ افکن و پیلتن
	گر از عهد خردیت یاد آمدی			که بیچاره بودی در آغوش من
	نکردی درین روز بر من جفا			که تو شیر مردی و من پیر زن

حکایت

توانگری بخیل را پسری رنجور بود نیک خواهان گفتندش مصلحت آنست که ختم قرآنی کنی از بهر وی یا بذل قربانی لختی باندیشه فرو رفت و گفت مصحف مهجور اولیترست که گله دور صاحبدلی بشنید و گفت ختمش بعلت آن اختیار آمد که قرآن بر سر زبانست و زر در میان جان

	دریغا گردن طاعت نهادن			گرش همراه بودی دست دادن

---

1. برفت.
2. گفتمش.