۱۴۴– از دیوان زیر زمین چندان بر حذر نباید بود که از دیوان روی زمین یعنی آدمیان بد.
۱۴۵– خواهی که دقایق بر تو نگیرند تو بر خویشتن نگیر پیش از وقوع.
۱۴۶– عیب خود از دوستان مپرس که بپوشانند، تفحص کن که دشمنان چه میگویند.
۱۴۷– جائی که لطف باید کردن بدرشتی سخن مگوی که کمند از برای بهائم سرکش باشد، و جائی که قهر باید بلطافت مگوی که شکر جای سقمونیا فایده ندهد.
۱۴۸– اگر از آنکس که فرمان‌ده تست اندیشناک باشی با آنکه فرمانبر تست تلطف کن.
۱۴۹– پیوسته چنان نشین که گوئی دشمن بر درست تا اگر ناگاهی بدر آید ناساخته نباشی.
۱۵۰– تا کسی را در چند قضیه نیازمائی اعتماد مکن.
۱۵۱– وقتی که حادثهٔ موجب تشویش خاطر بود طریق آنست که شبانگاه[۱] که خلق آرام گیرند استعانت بدرگاه خدایتعالی برد، و دعا و زاری کند، و نصرت و ظفر طلبد. پس آنگاه بخدمت زهاد و عباد قیام نماید و همت خواهد، و خاطر بهمت ایشان مصروف دارد. پس بزیارت بقاع شریف رود و از روان ایشان مدد جوید، پس در حق ضعیفان و مسکینان و یتیمان و محتاجان شفقت فرماید و تنی چند از زندانیان رهائی دهد، پس آنگه
- ↑ خداوند مملکت را واجبست که هر آن وقتی که حادثه روی نماید که موجب تشویش خاطر باشد شبانگاه.
