این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در آداب صحبت
— ۱۹۳ —
* * *
جوانمرد که بخورد و بدهد به از عابد که روزه دارد و بنهد هر که ترک شهوات از بهر[۱] خلق داده است از شهوتی حلال در شهوتی حرام افتاده است
| عابد که نه از بهر خدا گوشه نشیند | بیچاره در آیینه تاریک چه بیند | |||||
* * *
اندک اندک خیلی شود و قطره قطره سیلی گردد یعنی آنان که دست قوت ندارند سنگ خورده[۲] نگه دارند تا بوقت فرصت دمار از دماغ ظالم[۳] بر آرند
| و قطر علی قطر اذا اتفقت نهر | و نهر علی نهر اذا اجتمعت بحر | |||||
| اندک اندک بهم شود بسیار | دانه دانه است غله در انبار | |||||
* * *
عالم[۴] را نشاید که سفاهت از عامی بحلم در گذراند[۵] که هر دو طرف را زیان دارد هیبت این کم شود و جهل آن مستحکم
| چو با سفله گوئی بلطف و خوشی | فزون گرددش کبر و گردنکشی[۶] | |||||
معصیت از هرکه صادر شود نا پسندیده است و از علماء ناخوب‌تر که علم سلاح جنگ شیطانست و خداوند سلاح را چون[۷] باسیری برند شرمساری بیش[۸] برد
