این برگ هم‌سنجی شده‌است.
دیباچه
— ۷ —
| دوم باب احسان نهادم اساس | که منعم[۱] کند فضل حق را سپاس | |||||
| سوم باب عشقست و مستیّ و شور | نه عشقی که بندند بر خود بزور | |||||
| چهارم تواضع، رضا پنجمین | ششم ذکر مرد قناعت گزین | |||||
| بهفتم در از عالم تربیت | بهشتم در از شکر بر عافیت | |||||
| نهم باب توبه است و راه صواب | دهم در مناجات و ختم کتاب | |||||
| بروز همایون و سال سعید | بتاریخ فرّخ میان دو عید | |||||
| ز ششصد فزون بود پنجاه و پنج | که پر دُر شد این نامبردار گنج | |||||
| بماندست با دامنی گوهرم | هنوز از خجالت بزانو سرم[۲] | |||||
| که در بحر لؤلؤ صدف نیز هست | درخت بلندست در باغ و پست | |||||
| الا ای خردمند پاکیزه خوی | هنرمند نشنیده‌ام عیبجوی | |||||
| قبا گر حریرست و گر پرنیان | بناچار حشوش بود در میان | |||||
| تو گر پرنیانی نیابی مجوش | کرم کار فرما و حشوش[۳] بپوش | |||||
| ننازم بسرمایهٔ فضل خویش | بدریوزه آورده‌ام دست پیش | |||||
| شنیدم که در روز امید و بیم | بدانرا بنیکان ببخشد کریم | |||||
| تو نیز ار بدی بینیم در سخن | بخلق جهان آفرین کار کن | |||||
| چو بیتی پسند آیدت از هزار | بمردی که دست از تعنت بدار | |||||
| همانا که در فارس انشاء من | چو مشکست بی قیمت اندر ختن | |||||
| چو بانگ دهل هولم از دور بود | بغیبت درم عیب مستور بود | |||||
| گل آورد سعدی سوی بوستان | بشوخی و فلفل بهندوستان | |||||
| چو خرما بشیرینی اندوده پوست | چو بازش کنی استخوانی دروست | |||||
